De hel die verhuizen heet

Ik ben net gaan samenwonen met mijn lief en dat gaat vooralsnog – tot onze eigen grote verbazing – goed. (Het appartement waarin we wonen is een nieuwbouwproject, dus het helpt dat ik tien maanden kon wennen aan het idee en de nodige paniekaanvallen dus al gehad heb.) Soit, de verhuis die eraan vooraf ging was – zoals elke verhuis ooit – vrij kut.

Een paar dingen die verhuizen tot een hel maken:

• De administratieve rompslomp die ermee gepaard gaat. Je moet je gas en elektriciteit opzeggen, je televisie-abonnement annuleren, je laten domiciliëren in het gemeentehuis op de meest onhandige uren (lees: kantooruren, en als werkende mens zit je tijdens die uren, juist ja, op kantoor).
• Je modem en decoder moeten teruggestuurd worden naar Proximus en als je evenveel pech hebt als ik staan die toestellen nog in je oude appartement en moet je tot een regeling komen met de nieuwe huurster. Die je aanvankelijk graag wil helpen en daarna van de aardbodem verdwijnt. Waardoor Proximus je 249 euro boete aanrekent na twee jaar belabberde service. Karma, now is the time om in actie te schieten.
• Niet geloven dat verhuisdozen écht handiger zijn dan zevenenveertig plastic tassen, en je hele hebben en houden in H&M-zakken transporteren.
• Dat H&M-zakken naast niet erg ecologisch ook niet erg stevig zijn en mijn hele hebben en houden dus op straat viel.

• De eerste weken ligt je nieuwe plek vol rommel. Je hebt nog geen kast voor al je brol, de kleerkast raakt maar half af en de de andere helft aan Ikea-onderdelen ligt her en der verspreid in je living, en je vindt spullen terug waarvan je niet wist dat je ze ooit had. Een weldenkend mens gooit die spullen dan stante pede de vuilbak in (want onnodig), ik stuur WhatsApp-berichten naar mijn hele contactlijst om te melden dat ik een vriendenboek van 17 jaar geleden heb teruggevonden.
• Inpakken in de wetenschap dat je al die troep een paar uur later weer moet uitpakken. (Of een paar dagen/weken later. Afhankelijk van je uitstelgedrag.)
• Leven uit een totebag. Mensen die graag kamperen zien daar de charme misschien nog van in, maar ik haat kamperen. Hartgrondig.
• De helft van de spullen raak je kwijt. Zijn ze in de verhuiswagen achtergebleven? Heb je ze op straat laten vallen? Niemand die het weet, maar ik zit nu wel met één coole watersandaal in plaats van twee.
• Uren moeten zoeken naar het strijkijzer omdat je vergeten was dat je dat for some reason in een keukenkast had gepropt.
• Een vriendin van me raakte de favoriete trui van haar lief kwijt op de eerste dag waarop ze gingen samenwonen. Ik heb haar daar toen heel hard mee uitgelachen, maar let’s say dat boontje altijd om zijn loontje komt en het iets minder grappig is als je op de eerste dag waarop je gaat samenwonen met je eigen auto op die van je lief zit. Met een kras op zijn dierbaarste bezit tot gevolg. (Zijnde de auto, niet ik.)

Wie ooit verhuisd is, herkent zich vast in bovenstaande pet peeves. Behalve in die laatste dan, want het gros van de bevolking kan wél autorijden. #sorrylief

Beeld: Unsplash / Sahand Babali