Karma’s a beach

Of ja, a swimming pool in dit geval. Even beginnen met een dooddoener: is het bij jullie ook zo foorheet warm? Hier dus wel en daarom besloot ik me dit weekend uit te nodigen bij een vriend van mijn lief met zwembad. Want je weet wat ze zeggen: you don’t want a friend with a pool, you want a boyfriend with a friend with a pool. En zo geschiedde. Omdat ik een slecht karakter heb vond ik het natuurlijk nodig om aan Jan en alleman te laten weten dat ik een zwembad had gevonden om in te plonzen. En omdat karma een bitch is, duwde mijn lief me in het water, kwam er water in mijn oor en bleef dat er de komende 48 uur zitten.

Ik ben iemand die niet zo goed gaat op van die irritante kwaaltjes en die zich dan meteen al een gans leven voorstelt met water in haar oor. Needless to say dus dat dat water eruit moest. En dan vooral de dag nadien, want zwembad en prioriteiten en zo. Ik wendde me tot mijn goede vriend, de wondere wereld van het internet en spendeerde de helft van mijn werkdag aan het uitproberen van wondermiddeltjes tegen water in je oor. Dit deed ik allemaal:

• Mijn hoofd drie uur aan een stuk schudden als een natte hond. Gevolg: een halve whiplash.
• Slapen op het oor in kwestie. Klinkt makkelijk, maar vanaf ik weet dat ik op die kant moét liggen, wil ik er natuurlijk niet op liggen. Mijn lief stelde me gerust dat ik ook op mijn andere zij mocht slapen, want dat dat water echt niet nog verder naar binnen zou lopen, maar zoals gewoonlijk geloofde ik daar weer geen knijt van.
• Een appel eten terwijl ik op het oor in kwestie lag, bij gebrek aan kauwgom. (Er lag wel kauwgom in de auto van mijn lief, maar dat was een verdieping naar beneden en hittegolf en al en pfff.)
• I shit you not: aan mijn oorlel trekken en op één been hinkelen met mijn hoofd opzij gekanteld. Na een tijdje voegde ik daar nog kauwende en geeuwende bewegingen aan toe ook.
• Met een haardroger in mijn oor blazen. Tijdens een hittegolf. Ook echt een topidee.
• Mijn oren klaren met het Valsalva-manoeuvre. Werkte ook al niet, en het was nog wel zo’n fancy naam.
• Constant op mijn hoofd kloppen. Niet dat dat helpt, maar dan voel je dat water klotsen en da’s echt rete-irritant. Moet je dus vooral niet doen, maar ik wilde de hele tijd checken of het er toevallig op magische wijze al was uitgelopen.
• Mijn oor vacuüm trekken door het te draaien en met mijn handpalm op mijn oor te pompen. Werkte niet, dus daarna stak ik er nog een vinger in ook. Ik denk dat die (duizend keer) herhaalde beweging uiteindelijk wel hielp, maar daardoor is mijn oor nu ook geïrriteerd.

Ik wilde druppeltjes want ik doe niet aan onnodig pijn lijden, maar mijn apotheker zei dat ik best toch eens bij de dokter binnensprong omdat veel van die druppeltjes op voorschrift zijn. Ik was er zeker van dat het pijntje vanzelf wel zou verdwijnen, maar wilde toch druppels en dus belde ik de huisarts even. Die is het toch al gewend dat ik voor ne niks langsga sinds ik alleen woon. Het zit zo: vroeger konden pijntjes en kwaaltjes mij bitter weinig schelen. Dafalganneke en klaar. Ik ben nog steeds allesbehalve een hypochonder, maar sinds ik alleen ben gaan wonen is er altijd een stemmetje in mij dat zegt: niemand kan je redden muhahaha. Ik woon intussen dan wel samen met mijn lief, maar ik wil hem nu ook niet opzadelen met een dood lief. (Ik zeg het toch: allesbehalve een hypochonder.)

Anyways, ik ging langs bij de huisdokter, stond op welgeteld zes minuten weer buiten mét een voorschrift voor druppeltjes en … zonder oorpijn. Geweldig.

Nog hypochonders out there? Of kennen jullie een wondermiddeltje tegen water in je oor? Je weet wel, voor de volgende keer wanneer ik weer eens stoef dat ik aan ’t zwembad lig.

Beeld: Unsplash / Yan Laurichesse