Ik heb een haat-liefdeverhouding met autorijden. Altijd al gehad. 95% van de tijd moet ik namelijk ergens heenrijden waar ik al honderden keren heb gereden (de Delhaize, mijn ouders of grootouders, of mijn vriendinnen) (alleszins mijn vriendinnen die op den buiten wonen, no way dat ik in de stad ga zitten rondbollen). En dat vind ik leuk. Ik ken de weg en er is parking. Fluitje van een cent. Maar af en toe moet ik eens ergens heen waar ik de weg niet ken. En dan is de wet van Murphy mijn beste vriend. Vorige zaterdag bijvoorbeeld ging ik wandelen (what else) met twee vriendinnen. Een van die vriendinnen werkte tot 14h en omdat de zon tegenwoordig belachelijk vroeg ondergaat, zochten we een bos in de buurt van haar werk.
Ik reed erheen met de auto en alles ging verbazingwekkend goed (de autostrade snap ik na 7 jaar autorijden nu wel een beetje, gewoon de Google Maps-pijltjes volgen and I’ll be fine) tot ik de autostrade af moest. Om te beginnen stond er aan de afrit een ROOD LICHT op een BERGOP. En als ik één autorijd-trauma heb, is het wel vertrekken vanop een helling. Dat én het feit dat mijn instructrice na 28 lesuren op weg naar mijn examen opperde ‘dat we het examen nog altijd konden uitstellen’. (Ik was geslaagd, nèh.) Tegenwoordig bol ik vrijwel nooit meer achteruit, maar met zo’n 77 auto’s achter mij leek dit me natuurlijk het perfecte moment om het nog eens voor te hebben. Het gebeurde gelukkig niet en het bos was nog maar drie minuten rijden. Dan kan er niks meer mislopen, right? Right.
De zon scheen erg fel en ik zag geen kloten amper wat. Wanneer Google Maps met haar nasale stem ‘Sla linksaf’ zei, deed ik dat dan ook. Om TIJDENS DE AFDRAAI te zien dat ik zo knal terug de oprit van de autostrade opreed. Fakking geweldig. Resultaat: tien minuten omrijden en weer op die stomme helling terechtkomen. Daar zag ik het van ver al groen worden, dus ik vertraagde (as one does), om – ook al van ver – te zien dat mijn voorligger niet bewoog. Ik vertraagde nog meer, want ik wilde niet weer moeten stoppen en riep dingen als ‘Ga verder’, ‘Beweeg’ en ‘Rot op’. Ik gebruik nooit middelvingers en weet amper waar mijn claxon zit, maar binnen de vier deuren van mijn auto schreeuw ik de boel vaak bij elkaar.
Mijn voorligger had net op tijd door dat het groen was, maakte voort en ik leerde uit mijn fouten en sloeg niét linksaf toen Google Maps dat zei. Eigenlijk waren haar echte woorden ‘Sla linksaf, (veel te lange pauze van anderhalve seconde), binnen 200 meter, sla linksaf.’ Ik vind dat verwarrend, jongens. Anyways, ik was er geraakt. Tot de auto van mijn lief rare geluiden begon te maken toen ik parkeerde en ik vreesde dat hij in de terugrit zou ontploffen, met mij erbij. (En dat mijn lief zou ontploffen wanneer ik hem zei dat zijn auto rare geluiden maakte, maar dat terzijde.) Dat gebeurde gelukkig niet en de boswandeling was erg ontspannend (na anderhalf uur toch, toen de adrenaline wat gezakt was).
Op de terugrit reed ik uiteraard weer volledig verkeerd, moest ik keren in een smalle straat en koos ik net die spot uit waar ook een auto geparkeerd stond en drie andere auto’s stonden te wachten en mijn geklungel aanschouwden, en begon het ook nog eens te regenen. De auto van mijn lief is soms een waar mysterie voor mij en for some reason zorgde de kortsluiting in mijn brein ervoor dat ik de linkerpinker niet meer afkreeg en de ruitenwisser niet aankreeg op de automatische stand. Dus reed ik verder met mijn wijsvinger omhoog om de ruitenwisser aan te houden, terwijl ik gek werd van het constante gepink naar links én verontschuldigend keek naar alle chauffeurs om mij heen. Ik hoopte dat mijn blik zei ‘Sorry, ik wil niet links afdraaien, ik krijg gewoon mijn pinker niet af’, maar ik denk dat het iets was tussen ‘Ik ben een onvolwassen kalle‘ en ‘De L op mijn auto is gaan waaien’.
Tof, quoi, boswandelingen. Kan jij goed autorijden?
Beeld: Unsplash / Erik Mclean
Oh autorijden vind ik net zeer leuk. Vooral als het eens ver rijden is. Ik rijd niet graag op een zaterdag of in de spits omdat het dan te druk is en je veel meer moet stoppen of inhouden omdat er iemand moet afslaan.
Haha ja ik heb op zich ook geen problemen met een lange autorit, want dat is toch vooral op de autostrade en die vind ik nog wel tof. Maar vanaf ik de autostrade af moet, begint de miserie meestal hehe.
Autrijden lukt nog redelijk, maar parkeren… daar zwijg ik wijselijk over.
Ja amai, ik heb dat een paar weken geleden nog eens gedaan in zo’n S-beweging (normaal parkeer ik op de oprit of manoeuvreert mijn lief zich in onze onmogelijke parkingspot) en ik was zoooo fier. Ik ging er echt vanuit dat dat niet ging lukken haha. Ik kwam het ook echt fier melden aan mijn lief, maar die dacht echt: ja? en? Anyways, I feel you!
Zo herkenbaar. Op zich kan ik autorijden, want in 11 jaar nog geen ongelukken of grote schade gehad gelukkig. Maar ik krijg er nog steeds wel een beetje stress van. In Nederland begon ik eindelijk te snappen hoe de snelwegen in elkaar zaten, maar in België heb ik nu weer geen idee. Dat leidt wel eens tot een verkeerde afrit/keren/terugrijden. Ook ben ik niet zo’n fan van parkeren in Antwerpen. Sinds ik in Antwerpen woon, heb ik daar wel mee te maken als ik thuiskom :’) De afgelopen maanden heb ik helemaal niet gereden, dus dat belooft weer wat. Doe mij die boswandeling maar.
Ja de stress heb ik intussen al een beetje laten varen, maar ik vind het nog altijd niet leuk als er iemand meerijdt haha. Dan rij ik ook instant slechter. En wauw, ik vind het echt al chapeau dat je parkeert in Antwerpen hahaha. Toen ik in Brussel woonde, reed ik nooit met de auto hehe. Die stond bij mijn ouders en als ik hem eens nodig had, ging ik tot daar :p
I feel you. Ik blijf stil staan op een helling best wel eng vinden eigenlijk. Met handrem lukt me dan al helemaal niet, dus ik zit echt extreem gespannen mijn rempedaal ingedrukt te houden.
Hahaha ja dat wou die instructrice me ooit leren, maar ik doe het echt never nooit meer met een handrem.
Ik rijd vooral echt heel vaak fout bij nieuwe routes – vooral op de snelweg kan ik dan heel erg van mezelf balen omdat het je echt tijd kost. Ben verder wel oké geworden in autorijden, maar in precaire situaties laat ik het waar mogelijk nog wel graag aan mijn vriend over om er dan heerlijk zorgeloos naast te zitten.
Jepppp herkenbaar. Zaterdag zat ik ook zo hard te balen dat ik eens op tijd vertrokken was, en dan alsnog tien minuten te laat was omdat ik die stomme oprit terug op was gereden haha. Ik kan wel autorijden, ik ben gewoon echt héél slecht in oriëntatie. En als ik die twee moet combineren heeft dat dus invloed op hoe ik rij haha (ik hoop echt dat hier nooit iemand meeleest die mijn rijbewijs kan intrekken of zo hehe).
Hahaha die linkerpinker vind ik wel heel grappig. Ik zou wel heel dom kijken naar u, sorry. Ik rijd heel graag, maar ik kan dat ook wel goed (niet iedereen is het met mij eens, maar dat komt omdat ik nogal bruusk rijd). Met Google Maps vind ik het wel al enerverender. Ik heb echt al meermaals gebleit in de auto omdat ik bleef verkeerd rijden door zo’n dingen of omdat ik het ECHT NIET vond ofzo, zo “uw bestemming bevindt zich rechts” NEE GODVERDOMME DIKKE KOE RECHTS IS EEN VELD MET MAÏS.
Hahaha ja achteraf snapte ik ook echt niet hoe ik nu kon vergeten waar de pinker zit. En Maps is uitgevonden om goede chauffeurs aan zichzelf te doen twijfelen, sowieso.
Oh, dit is zó herkenbaar! Ik rijd ook het liefst ergens waar ik de weg ken, zodat ik geen verrassingen tegenkom en als ik die wel tegenkom krijg ik altijd meteen stress haha!
HAHA. Ik zit wat achter met lezen maar ben blij dat ik deze alsnog gelezen heb 😀 Ik kan best wel goed autorijden vind ik maar dus ook vooral op niet te moeilijke wegen en als ik niet achterwaarts moet parkeren want dat heb ik sinds mijn examen (bijna 10 jaar geleden al :o) niet meer gedaan. Ik kan dus ook totaal niet met gps rijden. Ik vind dat ook verwarrend: binnen 400 meter. Weet ik nu hoe ver 400 meter is?? Dus ik sla altijd te vroeg af.
Wat ik dus wel heb: ik kan mij echt totaal niet oriënteren én ik vergeet soms gewoon hoe ik ergens naartoe moet rijden terwijl ik eigenlijk wel weet hoe ik daar moet geraken want ik ben er al duusd keer geweest. Dan raak ik op voorhand al wat in paniek. ‘Shit, den Ikea, wacht dat was toch naar daar hé? Oké gewoon rijden en dan zal ik het wel weer weten.’
Toen ik in mijn laatste jaar hogeschool stage deed heb ik de eerste 15 keer daarnaartoe met GPS gereden terwijl dat letterlijk op 15 min van mijn huis was.
Amai ja achterwaarts parkeren! Ook al zeker zes jaar niet meer gedaan, en onlangs dacht ik: ik probeer het gewoon nog eens. En dat lukte hahaha, ik was daar echt niet goed van. Ik kwam dat keifier tegen mijn lief zeggen en die ging totaal niet mee in mijn enthousiasme, onbegrijpelijk. En haha jaaaaa, ik kan mij ook echt niet oriënteren en heb heel lang een gps nodig voor ik ergens de weg ken!