Deze boeken las ik in 2020 (1)

Om een beetje in thema te blijven, rangschik ik de boeken die ik dit jaar las onder ‘EUH JA’ en ‘EUH NEE’. Voor de trage lezer: de eerste soort raad ik je aan, de tweede niet. Daarvoor baseer ik me niet op mijn onbestaand olifantengeheugen, want ik weet begot niet meer wat ik in januari gelezen heb en wat ik ervan vond. Ik haal er dus mijn Goodreads-leeslijst bij (word gerust vriendjes!) en knal de één- en twee-sterrenratings in de ‘EUH NEE’-categorie, en de vier- en vijf-sterrenratings in de ‘EUH JA’-categorie. De drie-sterrenratings zullen in beide categorieën voorkomen, want ze zijn dan wel geslaagd, maar toch ook maar met de hakken over de sloot.

Ik las dit jaar 23 boeken, wat bijna het dubbele is van mijn doel dit jaar. Dat stond namelijk op twaalf. Met dank aan corona, een zonnige zomer en mijn balkon. Dat gezegd zijnde: hecht vooral geen enkel belang aan mijn mening, want ik heb dan wel taal-en letterkunde gestudeerd, maar ik ben altijd heel slecht geweest in gefundeerde meningen vormen over boeken. Ik vind boeken goed, of ik vind ze slecht. Bovendien laat ik me graag verleiden door hypes en vind ik die doorgaans nog goed ook. #noshame

Ik schrijf deze post dan ook grotendeels vanuit de veronderstelling dat jullie me met z’n allen eens goed gaan uitlachen en jullie kunnen verkneukelen in het feit dat iemand met een bachelor in de taal-en letterkunde zo kwistig met sterren strooit op Goodreads. Anyways, ne keer goed lachen zo met de feestdagen is ook tof. Klaarrrr? Hier gaan we!

PS: Hier vind je deel 2 van mijn boeken van 2020.

EUH JA

Taal is zeg maar echt mijn ding – Paulien Cornelisse (***)

‘Taal is zeg maar echt mijn ding’ is een mega-bestseller van de hand van Paulien Cornelisse: Het boek over taalgebruik groeide daarmee uit tot een fenomeen. De kracht van het boek schuilt in de wijze waarop Cornelisse met taal omgaat: ‘Taal is zeg maar echt mijn ding’ gaat niet over hoe mensen met elkaar zouden moeten praten, maar over hoe ze dat per ongeluk doen.

Ik dacht dat ik dit boek leuker zou vinden, maar al bij al toch heerlijk amusant. Paulien gaat in op vreemde taalfenomenen en elk fenomeen wordt in een pagina of twee beschreven. Je bent er dus zo doorheen én ik dacht ook vaak: hé ja, dat ís vreemd. Haar humor is niet altijd helemaal mijn ding, de taalobservaties zijn dat wel.

Het geheim van mijn man – Liane Moriarty (****)

Stel je voor dat je man een brief aan je heeft geschreven, om te openen na zijn dood. Stel je voor dat die brief zijn diepste, meest donkere geheim bevat. En stel je dan eens voor dat je deze brief toevallig vindt terwijl je man nog springlevend is…

Na ‘Bijna echt gebeurd’ was ik even bang dat Moriarty me kwijt was. ‘Het geheim van mijn man’ vond ik gelukkig weer goed als vanouds. Het deed me wat denken aan ‘Big Little Lies’, wat ik nog steeds haar beste boek vind. Aanrader!

Lampje – Annet Schaap (****)

Dit is een verhaal over de zee. Over geheimzinnige zeewezens en woeste piraten. Over het Zwarte Huis van de Admiraal, waarvan ze zeggen dat er een monster woont. Over een grijze vuurtoren op een eiland dat nog net vastzit aan het vaste land. Over Lampje, de dochter van de vuurtorenwachter, die iedere avond de eenenzestig treden beklimt om het licht aan te steken. Over een stormachtige avond, waarop de lucifers op zijn en alles misgaat. Maar vooral over dapper zijn en meer kunnen dan je ooit had gedacht.

Een prachtig kinderboek dat ook volwassenen verslinden. De schrijfstijl is allesbehalve kinderlijk, en er komen ook thema’s aan bod zoals alcoholmisbruik, moeilijke thuissituaties en kindermishandeling. Ik heb ‘Lampje’ op twee dagen (aan het strand hihi) uitgelezen. Naar het einde toe kon het boek me iets minder boeien, maar ik denk dat dat vooral ligt aan het feit dat er dan veel gebeurt en ik heb de neiging om daar in (kinder)boeken sneller over te gaan. Zo vond ik de Zwerkbalscenes in ‘Harry Potter’ ook altijd supersaai om te lezen (sorry!). Maar goed, alsnog vier sterren waard en graag meer van dat!

Dear John – Nicholas Sparks (****)

John Tyree, een jonge soldaat, is met verlof en wordt verliefd op de schitterende, maar conservatieve studente Savannah Lynn Curtis. De twee beleven een mooie tijd en wanneer John weer op uitzending gestuurd wordt, beloven ze elkaar brieven te schrijven om hun liefde levend te houden.

Ik weet niet wat het is, maar ik word altijd een beetje verliefd op Sparks’ (doorgaans tachtigjarige) nevenpersonages. Ik vind ‘The Notebook’ prachtig, maar dat ligt vooral aan de oude versies van Allie en Noah, en niet aan die trut van een Allie als ze jong was. Ook in ‘Dear John’ wist vooral de vader van John – die Asperger heeft – mijn hart te veroveren. Goed boek, mooie verhaallijn, prachtige papa.

Lam – Hannelore Bedert (****)

Lucia is zes wanneer haar moeder een winkel binnenstapt en niet meer naar buiten komt. Niemand weet waar ze heen is, niemand beantwoordt welke vraag dan ook.

Heel even dacht ik dat dit mijn eerste vijfsterrenboek van het jaar zou worden, want ik was dol op de schrijfstijl en de thematiek van het boek. Het is heerlijk Vlaams, en doet wat denken aan ‘Het Smelt’ en de boeken van Griet op de Beeck, en toch ook weer niet. Het gaat – zoals zoveel Vlaamse boeken – ook over een donkere jeugd, maar toch herkenbaar genoeg en niet zo compleet van de pot gerukt als veel van die andere Vlaamse romans. Ik heb het op twee dagen uitgelezen, wat mij tegenwoordig ook niet vaak meer overkomt. Het einde vond ik helaas toch net iets te gemakkelijk, waardoor ik het boek ‘maar’ vier sterren geef. Spijtig shmijtig.

Niet Nog Eens Laura – Laura Janssens (****)

Een boek vol herkenbare, hilarische cartoons dat ik véél te snel uithad. Na elke cartoon dacht ik: wacht nu toch even, en lees morgen verder. Maar dat lukte me dus niet. Ideaal voor wie houdt van een nuchter tussendoortje en een hekel heeft aan fokking tomatten. En stiekem ook voor wie net als ik vreest dat hij zijn reading challenge niet afkrijgt. #onceacheater

Daar waar de rivierkreeften zingen – Delia Owens (*****)

Kya Clark is in haar eentje opgegroeid in het moeras van Barkley Cove in North Carolina, afgesloten van de bewoonde wereld. Om zichzelf te onderhouden ruilt ze vis, en groenten uit haar moestuin voor andere levensmiddelen. Ze voelt zich er thuis, beschouwt de natuur als haar leerschool. Maar als ze in aanraking komt met twee jongemannen uit de stad ontdekt ze dat er ook een andere wereld is. Wanneer een van hen dood wordt gevonden, valt de verdenking onmiddellijk op Kya.

Het is maar dat vijf het maximum aantal sterren is dat je op Goodreads kan uitreiken, want wauw wauw wauuuuwwwww. Ik had al veel goeds over dit boek gehoord en heb het in drie dagen uitgelezen aan zee. De eerste twintig pagina’s moest ik er even inkomen (want veel beschrijvingen en natuur), maar eens ik in het verhaal gezogen was, kon ik niet meer stoppen met lezen. Ik las het boek letterlijk overal. Op de wc, in de zetel, in bed, terwijl ik mijn schoenen aandeed, in de strandbar, op het strand, in de lift. Ik kon niet stoppen en toch wilde ik niet dat het eindigde.

Zeker naarmate het verhaal vorderde en het misdaadaspect erbij kwam, wilde ik echt weten hoe de vork in de steel zat. De gedichten in het boek waren dan weer niet mijn ding (ik vond ze, euh, afgrijselijk), maar dat kan ook liggen aan mijn gebrekkige interesse in poëzie. Soit, Delia Owens heeft een ontzettend vlotte schrijfstijl en ik was meteen mee met alle personages (en had een instant zwak voor Kya). Mijn eerste vijf sterren van 2020, enne … schrijf je snel nog een roman, Delia?

EUH NEE

Geachte Heer M. – Herman Koch (**)

De ooit gevierde schrijver M. steeds meer in de vergetelheid. Zijn grootste bestseller was een boek over een oude verdwijningszaak van een leraar. Deze man verdween na een kortstondige affaire met een leerlinge en werd voor het laatst gezien bij een vakantiehuis, waar zij en haar nieuwe vriendje vertoefden. M.’s benedenbuurman was destijds bij de verdwijningszaak betrokken en volgt de schrijver op de voet.

Ik ben geen Koch-fan. ‘Het Diner’ vond ik omwille van de slimme vertelling best oké, maar ‘Geachte Heer M.’ was niks voor mij. Ik heb er volgens mij een maand of twee, drie over gedaan om het eindelijk uit te krijgen. Ik kan er de vinger niet goed opleggen waarom want Koch is best een goed schrijver, maar hij weet me vaak toch net niet genoeg te boeien. Hij schrijft heel vertellend en beschrijvend, en het is simpelweg mijn ding niet. (Sorry, ze zouden mijn diploma taal- en letterkunde moeten afpakken, ik weet het, ik weet het.)

De avond is ongemak – Marieke Lucas Rijneveld (**)

Een schrijnend verhaal over een gereformeerd boerengezin dat wordt getroffen door de dood van een kind. 

Ik was met hoge verwachtingen aan dit boek begonnen, maar die werden niet helemaal ingelost. Goed geschreven, maar dit was gewoon echt niet mijn boek. Het gaat over een arm boerengezin waar het noodlot toeslaat wanneer een van hun kinderen sterft. En over kindermisbruik en masturbatie en heel wat andere naturalistische scenes waar ik vrij ongemakkelijk van werd. Vooral omdat ik ze niet altijd nodig vond. Ik geloof best dat seksueel misbruik vaker voorkomt dan je zou denken, maar als je Vlaams-Nederlandse literatuur moet geloven, overkomt het 95% van de bevolking. Again: prachtige verwoordingen en poëtische vergelijkingen, maar het verhaal was niets voor mij.

Let op mijn woorden – Griet Op de Beeck (***)

Lise weet het niet zo goed, hoe leven gaat. Niet als ze vijftien is, maar evenmin als late twintiger. Ze vindt nochtans dat ze eigenlijk geen reden tot klagen heeft, zoals de meeste mensen die proberen sterk te zijn en het goed te doen. Dus zij gaat door, en probeert diegene te worden die ze denkt te moeten zijn.

Ik heb inmiddels een haat-liefdeverhouding gecreëerd met Griet Op de Beeck. Haar taalgebruik is heerlijk nuchter en herkenbaar, en toch is elke zin een feest om te lezen. In haar eerste roman (‘Vele hemels boven de zevende’) deed ik nog de moeite om haar prachtige zinnen ergens op te schrijven, daarna had ik door dat dat op den duur onhaalbaar wordt. Griet kan schrijven, zoveel is duidelijk. ‘Vele hemels’ is dan ook lang een van mijn lievelingsboeken geweest. Opvolger ‘Kom hier dat ik u kus’ vond ik al iets minder goed, maar nog steeds grandioos geschreven. De kortverhalen in ‘Gij nu’ vond ik wederom prachtig.

En dan waren er ‘Het beste wat we hebben’ en ‘Let op mijn woorden’, twee boeken die deel uitmaken van een trilogie. Heel wat losse eindjes en onopgeloste vragen, maar dat is normaal, want alle verhaallijnen komen samen in het nog te verschijnen derde boek. Allebei niet slecht, allebei niet goed. Gewoon meh. Komt daar de (vaak gehoorde) kritiek nog bij dat Griet hetzelfde riedeltje tot in den treure blijft aframmelen. Dat is – naar mijn mening – vooral in dit boek goed zichtbaar, en ik heb het er zo stilaan wat mee gehad. Mooi verhaal, mooi geschreven, maar meer van hetzelfde.

Bovendien kreeg ik in ‘Let op mijn woorden’ niet echt een band met het hoofdpersonage, waar dat in haar andere romans steevast wel het geval was. Ik ga sowieso al niet goed op zelfmedelijden en boeken of films die draaien rond een hoofdpersonage dat zichzelf de dieperik in sleurt.

Negen volmaakte vreemden – Liane Moriarty (***)

Negen gasten verzamelen zich in een exclusief wellnessresort. Sommigen zijn hier om af te vallen, anderen proberen hun leven een gezonde draai te geven, en een enkeling is er nog niet aan toe om de precieze reden van het bezoek onder ogen te zien. Ondanks alle luxe, meditatie en mindfulness is iedereen zich ervan bewust dat ze ook flink aan het werk moeten. Maar niemand kan zich voorstellen hoe zwaar de komende tien dagen zullen worden.

De eerste Moriarty die ik niét zou aanraden, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Moriarty is heel sterk in 1) personages creëren waarmee je je meteen kan identificeren én die je meteen het allerbeste toewenst, en 2) een mysterie in haar verhaal sleuren waardoor je de hele tijd wil verder lezen. En dit verhaal had geen van die twee sterktes. Ik vond sommige personages wel leuk, maar ik vond niemand écht overkomen. En ik heb het boek snel uitgelezen, maar dat was vooral omdat ik in ‘De meeste mensen deugen’ wilde beginnen en omdat – toegegeven – Moriarty volgens mij geen boek kan schrijven dat je niét snel uitleest. Gooi daar nog een hoop gewauwel bij over chakra’s en aura’s op een wellnessretraite en je weet waarom ik dit boek niet zou aanraden. Ander en beter!

Wat was jouw favoriet boek dit jaar? En welk boek vond je slecht? 📚

Beeld: Unsplash / 2Photo Pots

Deze blogpost bevat affiliate links. You know the drill: als jij dan iets via die link koopt, krijg ik daar ook wat voor.