Deze boeken las ik in 2020 (2)

Om een beetje in thema te blijven, rangschik ik de boeken die ik dit jaar las onder ‘EUH JA’ en ‘EUH NEE’. Voor de trage lezer: de eerste soort raad ik je aan, de tweede niet. Daarvoor baseer ik me niet op mijn onbestaand olifantengeheugen, want ik weet begot niet meer wat ik in januari gelezen heb en wat ik ervan vond. Ik haal er dus mijn Goodreads-leeslijst bij (word gerust vriendjes!) en knal de één- en twee-sterrenratings in de ‘EUH NEE’-categorie, en de vier- en vijf-sterrenratings in de ‘EUH JA’-categorie. De drie-sterrenratings zullen in beide categorieën voorkomen, want ze zijn dan wel geslaagd, maar toch ook maar met de hakken over de sloot.

Ik las dit jaar 23 boeken, wat bijna het dubbele is van mijn doel dit jaar. Dat stond namelijk op twaalf. Met dank aan corona, een zonnige zomer en mijn balkon. Dat gezegd zijnde: hecht vooral geen enkel belang aan mijn mening, want ik heb dan wel taal-en letterkunde gestudeerd, maar ik ben altijd heel slecht geweest in gefundeerde meningen vormen over boeken. Ik vind boeken goed, of ik vind ze slecht. Bovendien laat ik me graag verleiden door hypes en vind ik die doorgaans nog goed ook. #noshame

Ik schrijf deze post dan ook grotendeels vanuit de veronderstelling dat jullie me met z’n allen eens goed gaan uitlachen en jullie kunnen verkneukelen in het feit dat iemand met een bachelor in de taal-en letterkunde zo kwistig met sterren strooit op Goodreads. Anyways, ne keer goed lachen zo met de feestdagen is ook tof. Klaarrrr? Hier gaan we!

PS: Hier vind je deel 1 van mijn boeken van 2020.

EUH JA

Ik ben Eleanor Oliphant (met mij gaat alles goed) (***)

Met Eleanor Oliphant gaat alles goed. Haar zorgvuldig gestructureerde leven loopt op rolletjes en ze mist niks. Of althans, soms (best wel vaak eigenlijk) is ze eenzaam en zou ze gelukkig willen zijn. Als Eleanor op een dag samen met een collega een oudere man helpt die gevallen is, verandert haar hele leven onverwachts. Want Eleanor Oliphant weet misschien wel hoe ze moet functioneren, maar ze heeft geen idee hoe ze moet leven.

Ik had hoge verwachtingen van dit boek en ik moet eerlijk zeggen dat ze niet volledig zijn ingelost. Ik vond het zeker en vast een aanrader, maar ik had nooit echt het gevoel dat ik verder wilde lezen. Iedereen is verliefd geworden op Eleanor, maar ik niet. Ik had zeker niks tegen het hoofdpersonage, maar ze deed mij eerlijk gezegd niet zoveel. En wanneer je een boek leest dat bijna alleen over character development gaat, is dat wel een beetje een probleem. De tweede helft van het verhaal vond ik al veel interessanter, dus mocht het kunnen gaf ik het boek daarvoor een 3,5.

De Passievrucht – Karel Glastra van Loon (***)

Wat gebeurt er als je als vader van een dertienjarige zoon ontdekt dat je al je hele leven onvruchtbaar bent?

Geen hoogvlieger, wel een interessante zoektocht van een vader die erachter komt dat zijn zoon niet zijn zoon is. Het boek leest vlot, al vond ik het einde wat van de pot gerukt. Niet dat het totaal onrealistisch was, maar het kwam gewoon zo plots en zonder context dat ik het niet geloofde.

Geknipt voor jou – Chantal van Gastel (****)

Hannah is jong, single en heeft maar één droom: het opzetten van haar eigen modelabel. Tot die tijd moet ze het doen met haar baan als assistente van de veeleisende ontwerpster Anna Lee, een regelrechte boss from hell. En dan is er ook nog die arrogante advocaat Frank, wiens zoontje ze door een ongelukkige samenloop van omstandigheden moest ophalen van de crèche en even verstopte op kantoor.

Dit boek lag al eeuwen in mijn boekenkast. Ik kocht het ooit in de kringloopwinkel nadat ik de ‘Zwaar’-trilogie (‘Zwaar verliefd’, ‘Zwaar beproefd’ en ‘Zwaar verguld’) als tiener verslond. Ook ‘Geknipt voor jou’ is en blijft een chicklit en ik was vastbesloten het boek ‘maar’ drie sterren te geven, maar ik raakte halverwege zo verslaafd aan de vlotte schrijfstijl en het verhaal dat het er toch vier werden.

Drie wensen – Liane Moriarty (****)

Ze zeggen dat ongeluk altijd in drieën komt, voor de zussen Lyn, Cat en Gemma Kettle, is dit in het jaar dat ze 33 worden niet anders. Lyn heeft moeite om de juiste balans te vinden tussen het moederschap, haar werk en haar huwelijk. Cat, die al haar vrienden jaloers maakt met haar perfecte huwelijk, heeft niet in de gaten dat haar man een geheim verbergt dat haar leven op zijn kop zal zetten. En Gemma, die maar niet weet wat ze wil, verandert elke paar maanden van baan én van vriend, al heeft ze nu een man ontmoet bij wie ze weleens rust zou kunnen vinden. In deze turbulente tijden is de band tussen de drie zussen sterk genoeg om alles samen te doorstaan. Tot de avond van hun vierendertigste verjaardag. Tijdens een etentje worden onthullingen gedaan en dingen uitgesproken, die niet meer terug te nemen zijn…

Het duurde even, maar ook deze Moriarty wist me uiteindelijk zo mee te slepen dat ik het boek zelfs las tijdens het hoelahoepen. En als dat geen vier sterren waard is, weet ik het ook niet meer.

Het leven van Pi – Yann Martel (****)

Piscine Patel (Pi) is een zestienjarige Indiase jongen, wiens vader een dierentuin in India heeft. Wanneer de familie besluit het land te verlaten wordt de hele dierentuin ingescheept. Maar het schip vergaat en de enige overlevenden op de reddingssloep zijn Pi, een hyena, een zebra met een gebroken been en een tijger van 200 kilo.

Eerlijk is eerlijk: ik ben (for once) blij dat ik eerst de film heb gezien. Het verhaal verloopt heel traag en Martel is dol op details, anekdotes en (drie)dubbele lagen. Iets waar ik doorgaans niet superdol op ben. Doordat ik de film al gezien had, kon ik sommige passages dus iets sneller lezen (ik zei toch al dat ik de slechtste taal- en letterkundige ooit ben). Naarmate het boek vorderde, wende ik wel aan de uiterst gedetailleerde schrijfstijl en konden de trage passages mij ook wel blijven boeien, maar ik twijfelde toch tussen drie en vier sterren. Het einde – dat ik in de film ook al prachtig vond en totaal niet zag aankomen – gaf de genadeslag en zorgde ervoor dat ik toch maar voor vier sterren ging.

De meeste mensen deugen – Rutger Bregman (****)

De mens is een beest, zeiden de koningen. Een zondaar, zeiden de priesters. Een egoïst, zeiden de boekhouders. Al eeuwen is de westerse cultuur doordrongen van het geloof in de verdorvenheid van de mens. Maar wat als we het al die tijd mis hadden?

Ik lees niet vaak non-fictie, maar dankzij dit boek wil ik dat wel vaker gaan doen. In ‘De meeste mensen deugen’ houdt Bregman een pleidooi van 476 pagina’s over de intrinsieke goedheid van de mens. Hij ontkracht bekende theorieën en experimenten en sleurt er ook minder bekende anekdotes bij die zijn eigen theorie staven. Akkoord: het boek is ook best sensationeel geschreven en je krijgt het idee dat Bregman een van die irritante positivo’s is die zelfs op maandagochtend een blij ei is.

‘De meeste mensen deugen’ is overtuigend geschreven, maar non-believers hadden me met een gelijkaardig boek even goed kunnen overtuigen in het slechte van de mens door er andere experimenten bij te halen. En toch bleven veel passages hangen en dacht ik er ook daarna nog vaak over na. (En oké, ik ben ook een van die irritante mensen die de passages te pas en te onpas aan mensen begon te vertellen.) Naar het einde toe was ik het iets minder met hem eens (want minder recidivisten of niet, ik blijf het er moeilijk mee hebben dat er van die luxe-gevangenissen bestaan waarin gevangenen naar de cinema kunnen), maar al bij al een zeer degelijk boek.

Het Jaar van de Hamster – Laura Janssens (*****)

Ik ben sowieso fan van Niet Nu Laura en dan vooral van haar humor. Al zitten er in dit boek ook een paar cartoons die gaan over hoe hard 2020 suckte, ook voor haar persoonlijk. En die vond ik best verfrissend, tussen alle grapjes door.

Dag liefje, met Mila gaat het goed en ik klungel lekker verder – Stefaan Degand (*****)

Dag liefje, met Mila gaat het goed en ik klungel lekker verder is een middelvinger naar de dood, een ode aan het leven, en een boek dat tegelijk oorverdovend luid en ontroerend stil is.

Ik kon dit boek niet wegleggen. Deels omdat Degand in een constante stream of consciousness en zonder hoofdstukken zijn gedachten op papier gooit, deels omwille van het verhaal. Een ode aan de eindigheid van het leven en de oneindigheid van de liefde. Want – zoals hij het zelf zegt – de dood is de slechtste uitvinding. Bijzondere schrijfstijl, bijzonder verhaal. Maar ook een verhaal waarvan ik wilde dat hij het niet had moeten schrijven. Ik ging het boek vier sterren geven, maar toen ik aan de laatste veertig pagina’s kwam, heb ik mijn druilerige zondagochtend (oké middag) besteed aan tranen met tuiten huilen. Iets wat me niet zo vaak overkomt bij een boek. Vijf sterren dus.

EUH NEE

Wil – Jeroen Olyslaegers (**)

Het is oorlog. Antwerpen wordt bezet door geweld en wantrouwen. Wilfried Wils acht zichzelf een dichter in wording, maar moet tegelijk zien te overleven als hulpagent. De mooie Yvette wordt verliefd op hem en haar broer Lode is een waaghals die zijn nek uitsteekt voor joden. Wilfrieds artistieke mentor, Nijdig Baardje, wil juist alle joden vernietigen. Onbehaaglijk laverend tussen twee werelden, probeert Wilfried te overleven terwijl de jacht op de joden onverminderd verdergaat. Jaren later vertelt hij zijn verhaal aan een van zijn nakomelingen.

Het zal wel aan mij liggen, want Olyslaegers wordt overal de nieuwe Claus genoemd, maar dit is nog zo’n boek waar ik me door heb moeten worstelen. Het is Vlaams en volks en het gaat over ons grote verleden, maar dat is niet de reden waarom ik het boek niet goed vond. Ik heb namelijk wél genoten van ‘Het verdriet van België’ en da’s ook niet bepaald eigentijds. Er worden heel wat thema’s bijgehaald die niet per se worden afgemaakt, en – hoe kan het ook anders in de Vlaamse literatuur – het boek bulkt van de vreemde seksuele metaforen en gortige seksscènes. Niks voor mij, sorry Jeroen.

Ik krijg je wel – Sophie Kinsella (**)

Lottie heeft meer dan genoeg van mannen die zich niet willen binden. Wanneer haar jeugdvriend Ben haar herinnert aan een belofte – trouwen op hun dertigste als beiden nog single zijn – grijpt Lottie haar kans. Geen afspraakjes, geen seks, geen verloving. Lottie gaat trouwen! Nu! Meteen!

Ik was hier met zulke hoge verwachten aan begonnen – niet omdat het hoogstaande literatuur is, het boek op mijn lijstje stond of mensen er lovend over hadden gesproken. Maar boy, do I love me some Sophie Kinsella. Dit boek was wel in haar typische schrijfstijl geschreven, maar ik vond de inhoud zo van de pot gerukt en ik vond geen enkel personage leuk. Het kersverse huwelijkspaar wil een sexy huwelijksnacht en daar worden ze de hele tijd in gedwarsboomd. De helft van het boek gaat dus over seksuele frustratie en ik werd daar zelf ook tamelijk gefrustreerd van. Begrijp me niet verkeerd: ik denk dat ik ook best chagrijnig zou zijn zonder seks op huwelijksreis, maar het werd op den duur wel allemaal heel erg plat. Jammer.

De Zeven Zussen – Lucinda Riley (**)

Na de plotselinge dood van hun vader komen Maia en haar zussen bij elkaar in hun ouderlijk huis, een prachtig landhuis aan het Meer van Genève. De zussen werden als baby door Pa Salt geadopteerd en krijgen na zijn dood allemaal een brief met een mysterieuze verwijzing naar hun afkomst.

Ik wist op voorhand niet zo goed wat ik van dit boek moest verwachten. Ik hou meestal wel van een goede (boeken)reeks, vind reizen leuk (maar verhalen erover niet altijd) en ben nu niet per se van de hoogstaande literatuur. En toch kon ‘De Zeven Zussen’ mij niet bekoren, en dat lag vooral aan de omvang en de schrijfstijl. Ik had heel erg het gevoel dat de schrijfster constant probeerde te bewijzen dat ze écht wel kan schrijven en écht heel oplettend was door er heel de tijd ellendige details bij te sleuren. Soms is dat goed voor een boek, vaak is het overkill.

Al die details gaven me het gevoel dat ze er alleen maar waren om aan te tonen hoe goed Riley dit allemaal doordacht had. Een goeie eindredacteur had dit boek echt kunnen reduceren tot de helft van de pagina’s, en dan had ik het misschien wel goed gevonden. Verder vond ik de personages ook wat cliché (de ene is kok, de andere model, geeuw) en boeide het verhaal mij niet superhard. Naar het einde toe was ik wel iets meer mee met de verhaallijn dus als ik het tweede boek ooit ergens zie liggen vraag ik waarschijnlijk wel of ik het mag lenen. Maar dat is vooral omdat ik een complete sadomasochist ben.

Gesprekken met vrienden – Sally Rooney (***)

Frances is 21 jaar oud, koel en observerend. Ze studeert en doet samen met haar beste vriendin Bobbi aan poetryslams in Dublin, waar ze gespot worden door journalist Melissa. Frances raakt tegen wil en dank onder de indruk van haar en haar echtgenoot Nick, die nooit echt is doorgebroken als acteur. Wat aan het begin een onschuldige flirt lijkt, groeit al snel uit tot een vreemd soort intimiteit. Frances probeert haar leven geordend te houden, maar haar relaties ontsnappen steeds meer aan haar greep. Dan probeert ze iets radicaals: van moment tot moment leven.

Ik heb heel lang getwijfeld of ik dit boek onder ‘EUH JA’ of ‘EUH NEE’ zou knallen. Ik blijf fan van Sally Rooney, en ik heb ‘Normale mensen’ de volle vijf sterren gegeven, dus ik heb haar debuut zonder nadenken op mijn leeslijst gegooid. Het boek leest erg vlot, want Rooney heeft nu eenmaal een heel fijne, observerende en toch interessante schrijfstijl. Ik vond het alleen iets pretentieuzer dan ‘Normale mensen’ (geen aanhalingstekens, Sally, in een boek over gesprekken, serieus???). Veel van de personages vond ik zo mogelijk nog pretentieuzer en bovendien bijzonder onaangename mensen. Erg vermoeiend ook om een plot te lezen waarin het hoofdpersonage continu dezelfde fouten maakt. Vlotte schrijfstijl, meh verhaal.

Wat was jouw favoriet boek dit jaar? En welk boek vond je slecht? 📚

Beeld: Unsplash / Mindspace Studio

Deze blogpost bevat affiliate links. You know the drill: als jij dan iets via die link koopt, krijg ik daar ook wat voor.