Niet bang zijn: ik ga niet meedoen aan ‘Big Brother’. Ik heb er een hekel aan om te socializen met mensen van wie ik op dag één al beslist heb dat ik ze niet moet en ik word nu al benauwd als ik eraan denk dat daar dus ook camera’s boven de douches en in de wc hangen. Ook al zouden de psychologen uit ‘Big Brother’ mij dan preuts noemen. Daar heb ik twee opmerkingen bij: hoezo is het preuts als je niet wil dat heel Vlaanderen en Nederland je naakt ziet douchen? En ook: weet iemand wat die psychologen daar eigenlijk doen? Ik zou dat programma veel toffer vinden als ze het juist omschreven, namelijk als slechte reality-tv en niet als veredeld ‘psychologisch experiment’. Laat me niet lachen.
Anyways, ik ga dus niet meedoen aan ‘Big Brother’. Welke levensdoelen ik dan wel bijstelde tijdens de aflevering van vorige week? Kandidate Julie had het er over de befaamde knip bij een bevalling. En ik weet wel wat dat is en waarvoor het dient, maar ik had er nog nooit echt verder bij stilgestaan. Ik vond het concept van die knip precies toffer toen ik er nog niet over had nagedacht dat daar effectief een schaar bij aan te pas kwam. Hopelijk kunnen die dokters ook beter met een schaar overweg dan ik, maar dat terzijde.
En toen was het hek dus van de dam. Een slechte eigenschap van mij is immers dat ik soms bijzonder geïntrigeerd (lees: geobsedeerd) kan raken door één onderwerp en er dan alles over wil weten. En laat ‘bevallen’ en ‘de eerste weken na een bevalling’ nu net zo’n onderwerpen zijn waar je het liefst NIKS MAAR DAN OOK NIKS van afweet voor je het effectief moet doen want anders wil je het jamais nooit meemaken. Echt waar: kon ik niet plots geobsedeerd raken door paarden of zo? Nee, ik moest per se alles weten over bevallen. Want ik kan je zeggen: sinds ik op dat deel van het internet ben terechtgekomen waar het gaat over bekkenbodemoefeningen hoor ik mijn eierstokken een flink pak minder hard rammelen.
Ik heb die oefeningen voor de lol eens gedaan en ik vond ze de hel. Enfin, helemaal niks lolligs aan dus. En pas bevallen vrouwen moeten dan niet alleen een baby in leven zien te houden, maar dan ook nog eens drie keer per dag een reeks van tien van die kutoefeningen (pun zeker en vast intended, ge moogt gerust zijn) uitvoeren. Het eerste wat dan ‘Het Eiland’-gewijs in mij opkomt is “Is da verplicht?”. En goh ja, blijkbaar wel, als je graag nog enige controle behoudt over waar en wanneer je plast en nog iets aan je seksleven wil hebben. Ooit. Als die baby zeven is of zo.
Dan ook nog één pro-tip van mij voor jou: deel al die gruwelijke internetverhalen niet met je vriendinnen want je krijgt er gratis en voor niks nog een paar verhalen bovenop. Over bevallingen van dertig uur en hoeveel pijn borstvoeding kan doen. Dat laatste wil ik al niet per se, dus dat wordt toch al één pijntje dat ik kan schrappen van de lijst. En nee, niet alleen (zoals mannen die het zelf niet moeten doen al eens durven opperen) omwille van eventuele esthetische redenen. En zelfs al zou dat zo zijn: is dat dan zo erg? Oppervlakkige redenen zijn ook redenen. Also: het is mijn lijf dus ik mag daarmee inzitten.
Al die nadelen stellen me ook wel enigszins gerust: het hebben van een baby moet zwaar de moeite zijn, want anders zou de ganse wereldbevolking toch niet door zulke helse pijnen gaan? Ik bedoel: je kind moet toch echt al de max zijn om dat allemaal te compenseren? En ja, ik weet het, je krijgt daar een klein naar baby ruikend drolleke voor in de plaats, dus natuurlijk zal dat allemaal wel de moeite zijn. Alhoewel: het zal vast ook vaak een naar drollekes ruikend baby’tje zijn. Soit. Bij deze toch een warme oproep naar mijn toekomstig kind: wees alsjeblieft keihard de moeite en ruik vaker naar baby dan naar de inhoud van je pamper.
(Toch maar even meegeven dat ik NIET zwanger ben en dat ook nog niet direct wil worden.)
(Side note voor alle heldenmoeders die mijn blog volgen: pak mij niet op eventuele onzin die ik uitkraam, ik ben nog nooit bevallen, ik heb er alleen heel veel schrik voor.)
Beeld: Unsplash / Sergio Souza
O ja, I’m with you! Hoe meer ik lees over bevallen, hoe meer ik denk ‘kan ik alsjeblieft gewoon een geplande keizersnede krijgen’. Ik wil dus ondanks alles wel nog steeds ook graag een kind (en nee, ook niet nu direct en ik ben ook niet zwanger), dus ja, ik denk toch dat die hormonen alles overheersend zijn ofzo.
Ik denk dat ook soms! Al lijkt me dat ook allesbehalve een pretje, maar iets met pest en cholera zeker haha.
Lol…ik snap zelf ook niet echt goed waarom big brother een psychologisch experiment genoemd wordt, maar mij lijkt het dus wel echt zalig om daar eens aan mee te doen. Vooral om mijn grenzen te verleggen en zo van die toestanden. Die opmerking van Julie vond ik zelf echt zo grappig, vooral de reactie van Jill die net als jij helemaal in de war was over het feit dat de knip letterlijk een knip is haha.
Anyway, ik ben zelf ook echt bang voor een bevalling, maar langs de andere kant, er zijn al miljoenen vrouwen mij voor gegaan, dus ik zal het dan ook wel kunnen eens het zo ver is he.
Haha, blij dat er nog iemand trouw ‘Big Brother’ volgt. En ja, het ‘aankunnen’ zal vast wel lukken, maar op welke manier, daar ben ik voorlopig nog heel benieuwd naar 😀
Onzin uitkramen vind ik anders ook wel een leuke pun intended haha! Ik had voor ik zwanger was ook megaveel schrik voor die bevalling, tijdens de zwangerschap nam dat af (die hormonen regelen dat verdomd goed) en niet lang na de bevalling wou ik het nog een keer meemaken. Eigenlijk is dat echt een magisch moment, als je al het bloed en de pijn even wegdenkt 😀 Niet iedereen wordt trouwens geknipt of scheurt!
Hahaha zalig, amai dat ik daar heb over gekeken. Ik heb denk ik vooral schrik voor die weken daarna, maar goed, die passeren ook zeker. En als mensen daar dan weer met heimwee op terugkijken, zal dat ook wel zijn charme hebben haha.
Hahaha exact wat Audrey zegt, ik wil een vrijwillige keizersnede. Snij mij open.
Soms kom ik toevallig op één van die vele moederforums terecht (meestal als ik google “mijn buik doet pijn” en ik zwanger blijk te zijn) en blijf ik daar ook hangen en lees ik die verhalen. Ja, een knip. En dan weet je dus nog niet of knippen of scheuren erger is. Je kan dus ook nog verder inscheuren, een ruptuur ofzo, ik ga daar nachtmerries over hebben denk ik en mijn gynaecoloog stalken. Ik ben er ook van overtuigd dat mijn bekken te smal zijn en dat er nooit een baby door gaat passen. ENFIN, en dat allemaal voor een baby die ooit moet komen terwijl ik nog niet eens een deftige vent heb, ’t zijn dingen!
Hahaha “mijn buik doet mijn en ik blijk zwanger te zijn” is een klassieker ja. En ja, ik zeg het, die bevalling lijkt mij al de hel en dan moet je daarna nog weken genezen en een baby in leven houden.
Van een keizersnede moet je inderdaad weken genezen dames, daarom willen de meesten die net niet. Maar jullie twee zijn dan ook speciale gevallen 😉 Ik kon een uur na de bevalling gewoon rondlopen en douchen, je gaat verschieten hoe snel dat allemaal herstelt daar beneden! Op internet lees je alleen horrorverhalen en in real life dikken mensen ook graag nog eens aan wat voor gevecht ze geleverd hebben. Familie en dichte vriendinnen zijn een betere referentie 🙂
Hahaha ja mijn mama minimaliseert dat ook altijd, maar die wil gewoon asap kleinkinderen 😀 Nee, je hebt me wel een beeeetje gerustgesteld!
Ik heb een panische angst voor bevallen. Gelukkig wil ik voorlopig nog steeds geen kinderen dus kan ik die angst best aan.
Haha ja ik wil er ooit wel, alleen blijf ik die ‘ooit’ graag voor me uitschuiven 😀
Ik dacht ook altijd wat Audrey en Kelly zeggen: geef mij een keizersnede. Ik heb een keizersnede gehad en ik had toch liever normaal bevallen :p Veeeeel minder lang herstellen! Echt. Mijn lief en ik hadden eergisteren een gesprek over die eerste weken na de bevalling. Wij weten allebei niet meer hoe we dat gedaan hebben en toen bedachten we dat ons hoofd dat misschien expres heeft gedaan, die herinneringen wissen, omdat het anders toch maar bij 1 baby zou blijven :p
Ik wil ook graag Moederschip dus gelijk geven over het eerste deel van haar comment. Ik kon pas na 5 dagen deftig rechtstaan en wandelen / strompelen. En iemand moest mij helpen om mij te wassen enzo. Joy. Het tweede deel spreek ik graag tegen. Iedereen in mijn omgeving zei dat het wel meevalt. Niet geloven als ze u zeggen dat het meevalt 😉
Hahaha ja LAP HE. Nee, ik hoop inderdaad dat je hormonen je een beetje door die periode rushen, zou inderdaad wel verklaren dat je daar achteraf een beetje als in een waas op terugkijkt. Dat, en het slaaptekort natuurlijk haha.
Ik heb van mijn vriendinnen ook de nodige horrorverhalen gehoord. Maar als het een troost mag zijn, heus niet iedereen hield er slechte herinneringen aan over. Moest het zo’n groot trauma zijn bij iedereen, er zou nergens nog een tweede kind komen denk ik.
pffft, kinderen krijgen, dat doet zeer. Daar kun je niet van onderuit Lesley…. 😀 En ja, uw muchaha, die zal een paar daagskes gevoelig zijn 😉
Hahahaha mijn muchacha. De Muchacha is mijn favoriete cocktailbar aan zee, forever ruined now. Maar alé, ik had verwacht dat je ‘een paar weken’ ging zeggen, dus dat valt al mee.
oeps, sorry. Maja, eens je aan kinderen begint ben je blij met elke cocktailbar, dus ruined of niet: gewoon gaan! 😀