Dinsdag is echt het kleine broertje van maandag

Dat heb ik gisteren aan den lijve mogen ondervinden. Het begon al toen ik opstond. Met barstende koppijn. Een mix van PMS (post-menstrueel syndroom, jawel, ik behoor tot de lucky few die zo goed als de hele maand hoofdpijn heeft) en een kater. Op dinsdag, ja. Stel je er vooral niet te veel bij voor want zo rock ’n roll is mijn leven nu ook weer niet. Maandag was het Internationale Vrouwendag en nadat ik dat drie(ëndertig) keer had laten vallen bij mijn lief kwam hij ’s avonds toe met een cadeautje in de vorm van een fles cava. Slim gezien van hem, want zo hadden we weer een reden om te drinken op maandag. Soit, twee glazen cava en ik heb tegenwoordig een kater van hier tot in Tokio.

De avond voordien hadden ik en mijn hypochondrie mezelf bovendien wijsgemaakt dat het draadje achter mijn tanden wat was losgekomen. Ik ben ervan overtuigd dat ze het diploma van mijn orthodontist moeten afnemen want die draad komt minstens één keer per jaar los (dat ik nagelbijt en velletjes van mijn vingers aftrek alsof mijn leven ervan afhangt, heeft er vast NIKS mee te maken). Anyways, één keer kwam mijn draad los op citytrip in Barcelona en tegen dat ik bij mijn orthodontist geraakte, zat er al een gigantische spleet tussen mijn tanden. En die zit er nog steeds. Vooral ik zie die spleet, maar ze zit er en da’s best irritant als je twee jaar blokjes hebt gedragen. Soit, ik vond dus dat de lijm onder de draad verdwenen leek, maar was niet zeker.

Toen ik ging slapen voelde het ook alsof er wat druk op mijn tand stond, wat kan betekenen dat the little bastard al aan het verschuiven is. Ik besloot de volgende dag af te wachten. Superhandig als je dan opstaat met een hoofd dat op ontploffen staat en je niet eens kan onderscheiden of je tand- dan wel hoofdpijn hebt. Damn you, twee glazen cava van den Aldi als mijn tanden weer verschuiven.

Mijn (thuis)werkdag verliep ongeveer even chaotisch als op een maandag na een week verlof en toen ik mijn laptop ’s avonds eindelijk dichtklapte, schoot er naast een pijnscheut ook eindelijk wat rust door mijn hoofd. Voor de volle drie minuten en dan moest ik naar de Delhaize. Ik ben inmiddels zo oud dat ik over the moon ben wanneer ik dankzij alle promo’s en bonnetjes minstens twintig euro kan besparen en was dan ook in mijn nopjes met mijn supervolwassen Delhaize-trip. Ik moest voor mijn lief een messenset van vijftig euro kopen en dat kwam goed uit, want ik had een bonnetje dat me 245 extra punten opleverde bij een winkelkar van zeventig euro.

(Ja, ik weet dat dat welgeteld €2,45 is. Laat mij. Door die bonnetjes wordt winkelen net een spel en ik ben er toevallig supergoed in.)

Even leek mijn dag dus de goede kant op te gaan. Het zou ook eens tijd worden, het was al 18h. Tot ik parkeerde en besefte dat ik mijn bonnetjes vergeten was. SUPERTOP. Chagrijnig laadde ik mijn winkelkar vol, reed ik naar huis en moest ik aanhoren dat mijn lief de messenset brol vond.

Tijdens het avondeten (papperige spaghetti, het zal ook eens niet) kreeg ik dan ook nog een geweldig mailtje. Een dikke maand geleden had ik iemand gecontacteerd om een grafische tekening voor mij te maken van mij en mijn lief. De voorbeelden vond ik allemaal supermooi, dus ik moest zo’n ding hebben. Zo gezegd, zo gedaan. Tot ik drie weken niks meer hoorde over de tekening, en al luid begon te verkondigen wat een rotservice dat was. En dan! Op dinsdagavond! De tekening in mijn mailbox! En ze trok op niks! Gelukkig mocht ik een paar aanpassingen doorgeven, dus hopelijk wordt ronde 2 meer mijn ding.

PS: Ik ben niet ijdel, mijn vriendinnen en mijn zus gaven ook voorzichtig toe dat mijn hoofd misschien niet zo geslaagd was. (Op de tekening hé, zo gemeen zijn die nu ook weer niet.) Mijn lief barstte in lachen uit, vroeg of ik daarvoor betaald heb, kreeg daarna een woedeaanval toen hij hoorde hoeveel, en drukte me nog zeven keer op het hart dat het echt op niks trok. En bedankt.

Beeld: Unsplash / Tim De Pauw