Het stond onlangs weer eens in de krant: dat de coronacrisis toch wel het zwaarst is voor jongeren. En eerlijk: ik heb het een beetje gehad met die quote. Voor het gemak reken ik mijzelf ook nog efkes tot die jongeren. (Iets met living in denial.) En ja, ik vind het ontzettend kut dat ik nu al een jaar onder strikte maatregelen moet leven, niet op reis kan gaan, restaurants moet missen en het weekend niet op café kan inluiden. Wat is dat zelfs, weekends? Ik zit toch ganse dagen thuis. Ik vind het kut dat ik nu al een jaar mijn leven zoals ik het ken niet kan leiden. En let’s be honest: een jaar van mijn leven voordat ik kinderen wil, mijn leven wanneer ik nog kan doen wat ik wil, wanneer ik dat wil. (Ik EIS een jaar extra vruchtbaarheid, bedankt vruchtbaarheidsgodin of Venus of zo.)
En ja, het is kut voor jongeren die nog jonger zijn dan ik (echte jongeren dus). Toegegeven: ik zou nu niet willen studeren. Zonder fakbars, voordrinken op kot, feesten tot zes uur en drie uur later in de les zitten. Meestal dan ook nog eens met een lichte kater in plaats van anderhalve week wazig door het leven gaan, zoals dat nu het geval is na, euh, twee wijntjes. Geen laatste 100 dagen in het middelbaar (ik weet dat er mensen zijn die dat Chrysostomos noemen, maar die zijn mis) (also: ik heb een bachelor Nederlands-Engels en heb de schrijfwijze van dat woord moeten googelen, dus hoe verwacht je zelfs dat middelbare scholieren dat kunnen?), geen galabal, geen eindejaarsreis. Kut, kutter, kutst.
Maar ik zou nu óók geen twee kleine koters willen home schoolen, elke dag opnieuw. Gecombineerd met een fulltime job. En waar een juf of meester die little brats om vier uur naar huis stuurt, blijven ze in dit geval gezellig aan de keukentafel zitten. Want het afgelopen jaar waren je kinderen ook je leerlingen. En dan kan je op vrijdag wel aan het e-peritief (ugh), maar eerlijk is eerlijk: da’s niet hetzelfde als cosmopolitans drinken op café met je vriendinnen.
En het lijkt me ook niet geweldig om 35 te zijn, eindelijk genoeg geld bijeen te hebben geschraapt om op fokking wereldreis te kunnen, om dan diezelfde wereld op slot te zien gaan. Of om jarenlang te dromen van een eigen zaak, dat eindelijk gewoon eens doen, en die droom dan als een zeepbel uit elkaar te zien spatten. Of om in de horeca of de eventsector te werken.
Of om 80 te zijn en je kleinkinderen maandenlang niet te mogen zien. Of om als 85-jarige te beseffen dat de laatste jaren van je leven er zijn met mondmasker, en zonder koffie (of een Duvelke) op café. Of om letterlijk opgesloten te zitten in een woonzorgcentrum, zonder bezoek en in het midden van wat soms wel een tikkende tijdbom leek.
Ik wil maar zeggen …
We’re all suffering. En we zitten allemaal samen in dezelfde merde. Jongeren ZIJN een belangrijke doelgroep en die wordt vaak vergeten omdat zij/wij (hahaha, ik weet het echt niet, help me out, ben ik nog een jongere???) zogezegd weinig verantwoordelijkheden hebben en dus niet zo moeten zeuren. Maar daar gaat het ‘m ook net om: jongeren hebben een paar jaar om te genieten van dat leven zonder (of met beperkte) verantwoordelijkheden. En dat gaat nu niet. Dus ja: het is kut. Maar dat is het voor iedereen.
Zie jij dat anders? En tell me: ben ik nog een jongere???
Beeld: Unsplash / Charles Deluvio
Akkoord! We’re all in this together, maar ik hoor wel eens graag die bevestiging ook. De maatregelen zijn nu niet per se in favor voor hun/ons (sorry, ik leef in dezelfde crisis dus daar kan ik je geen antwoord op geven :p).
Het is ook lang een verhaal geweest van “al die besmettingen zijn de schuld van de ongehoorzame, feestende jongeren”, dat heeft ook maar averechts gewerkt dus ik vind het wel eens fijn dat doelgroepen in moeilijkheden benoemd en erkend worden.
Haha ja tegen die uitspraak kon ik ook wel niet goed. Ik vind de jongeren zeker wel een van de hardst getroffen doelgroepen, net omdat die maar een paar jaar hebben om er écht van te profiteren zonder al te veel verantwoordelijkheden. Maar als ik naar mezelf kijk vind ik mezelf nu niet het hardst getroffen. Ook al vind ik het superkut hé. Maar misschien ben ik dan inderdaad gewoon geen jongere meer en heb ik net mijn eigen vraagstuk opgelost haha.
Amen! Iedereen heeft het moeilijk en wil zo snel mogelijk zijn ‘normale’ leven terug. Ik reken mezelf niet meer als jongere, maar als eind twintiger had ik me ook iets anders van mijn leven nu voorgesteld dan constant binnen zitten. Bon, het is wat is het. En het is voor iedereen hetzelfde momenteel.
Helaaaassss. Persoonlijk zou ik het wel het allerkutst vinden als student, omdat je die periode nooit terugkrijgt natuurlijk. Dus in dat opzicht snap ik het wel, maar veel van mijn leeftijdsgenoten vinden dat dan voor ons ook nog en dat vind ik bijvoorbeeld niet. Al voelt dat voor iedereen anders aan natuurlijk.
Je bent zo jong als je je voelt. Ik voel mezelf geen jongere meer, vooral omdat het nieuws in mijn hoofd vooral gaat om scholieren en studenten. En ik ben die laatste fase al 11 jaar voorbij. Hoe dan? Ik denk dat deze hele periode voor iedereen met stuggles komt. Ik ben zelf heel blij dat ik niet studeer, niet in de horeca of evenementensector werk, geen trouwplannen heb, geen kinderen (of nu een kinderwens) heb. Maar ik vind ook: er zal altijd iemand zijn voor wie het erger is. Dat wil niet zeggen dat je daarom altijd moet relativeren.
Ja, ik zou nu sowieso geen student willen zijn, dus dat snap ik ergens wel. Dat is toch een periode die nooit terugkomt en nu wel echt verpest wordt. En ik vind zeker niet dat je dat dan moet relativeren, maar als ik naar mezelf kijk vind ik mezelf nu niet zot zwaar getroffen. Al is het dan misschien zoals ik hieronder al zei: ik ben vast geen jongere meer haha.
Ik voel me ook geen jongere meer maar ik word volgende maand 30 🥲. Help. Dus in dat opzicht ben jij dan misschien wel nog een jongere.
Ik heb echt lang gedacht van wete, ik vind het allemaal wel oké die maatregelen. Ik heb er geen last van want ik ga niet uit en wij gaan niet op restaurant en ik had dan net een baby gekregen en eigenlijk geen nood aan veel volk omdat ik te veel met mezelf en de kleine bezig was. Maar toevallig zei ik deze namiddag tegen mijn lief dat het nu echt beu wordt. Ja versoepelingen! Hola nee eh de cijfers zijn slecht. Jaaa het gaat beter, de teugels kunnen wat losser. Ela ela, dat zal gene waar zijn. Enfin ja, ik vermoed dat ze het allemaal niet meer te lang zo kunnen laten want dat er dan een opstand komt ofzo :p
Ja, dat heb ik zelf ook al wel gedacht: dat ik dat dan misschien nog het ‘aangenaamst’ zou vinden, met een pasgeboren baby. Omdat ik dan even minder zou gaan doen en je je efkes op die kleine moet focussen. Maar ik zit niet in die situatie dus dat kan ik natuurlijk niet met zekerheid zeggen :p. Ik ben de maatregelen al wel efkes grondig beu. Ik wil mijn zomer plannen en op restaurant en café haha. Ik vind het ook terug moeilijker dan vorig jaar omdat ik me er dan bij had neergelegd. En nu begin ik terug uit te kijken naar de zomer en zo, maar het kan precies toch nog niet te goei of zo. Maar ja, it is what it is zeker.
ik vind het ook het ergste voor de jongeren in feite. Ik werk er hele dagen mee en ik zie hen alsmaar meer afstompen.
Ik denk dus ook wel dat ik het zelf het kutst vind voor studenten (middelbaar en universiteit). Ik merk gewoon dat veel leeftijdsgenoten zich ook in die categorie schuiven, en zo voelt het voor mij dan weer niet echt aan. But again: voor iedereen anders en vooral: ik zal dan wel geen jongere meer zijn haha. Ik ga dan nu een beetje wenen met mijn existentiële crisis daaaag.
Wat heerlijk vlot geschreven!
Ja, helemaal met je eens! Ik vind jou nog wel een jongere, hoor. Zelf zit ik ook een beetje in een identiteitscrisis wat dat betreft als ik dan hoor dat jongeren weer mogen sporten buiten in teamverband. Dan denk ik dus ‘yay!’ om me vervolgens te realiseren dat ze de groep t/m 27 bedoelen en dat IK DAAR AL 4 JAAR NIET MEER IN ZIT, aaargh.
Haha YES dan toch nog een jongere! En ja hahaha, dat was hier ook t.e.m. 26 of zo en dat ben ik dus.
Ik weet het niet zo goed, ik denk dat het voor elke leeftijdscategorie best wel zwaar moet zijn. Misschien voor de studenten nog het meest van al. Ik ben eerlijk gezegd blij om een kind te hebben en zwanger te zijn, want het is toch alsof het leven zo wat stilstaat. Dan is dat zo nog een ideale periode ervoor, wat moet ik anders doen? :’)
Maar ja, het weegt door. Ik voel me alsof ik al weken/maanden mijn adem inhou en ik denk dat veel mensen zich zo voelen.
Ja, zoals ik hieronder al schreef: als student zou ik het ding ik wel het allerergst vinden. En dat snap ik wel: dan staat je leven inderdaad even sowieso in het teken van je baby. Maar hoe dan ook blijft het rot hé.
Aaaaah, Lesley. Het feit dat je eraan twijfelt of je jezelf nog tot de jongeren mag rekenen, zegt al genoeg. Een échte jongere stelt zich die vraag niet hoor…
🙂 🙂 🙂
Haha daar heb je me!