Zuid-Afrika, ek is lief vir jou

Ik raakte geïnspireerd door alle reisverslagen (mag ik ook weer? please???) en vond mijn eigen klaag-reisverslag over Kroatië eigenlijk heel tof om te schrijven. Dus dook ik eens door mijn vorige reizen en guess what: mijn reis naar Zuid-Afrika was echt verschrikkelijk. Enfin niet écht, het was geweldig, maar ik span al eens graag een zaag, zoals u weet. Dus bij deze mijn rampzalig reisverslag van Kaapstad en co.

Een van mijn meest indrukwekkende reizen ging naar Zuid-Afrika. Een van mijn beste vriendinnen liep er vier maanden stage en samen met een andere vriendin ging ik haar bezoeken. Nu ja, door omstandigheden moesten we aparte vluchten boeken, dus ik sprong alleen op het vliegtuig. Voor de volle achttien uur, met een overstap van zes uur in Istanboel.

En eerlijk? Ik kan dat iedereen aanraden, serieus. Zeker tijdens die overstap vond ik het eigenlijk al best om gewoon tien dagen op dat vliegveld te blijven zitten in plaats van verder te reizen naar Kaapstad. Netflix, Starbucks, een boek en de volledige vrijheid om zelf alles te beslissen. Kon ik eigenlijk best gebruiken toen. Besides, vliegvelden zijn geweldig want the rules of society gelden er niet: het kan niemand iets schelen als je ’s ochtends om een burger gaat.

Soit, na een lange reis kwamen mijn vriendin en ik ongeveer gelijktijdig in Kaapstad aan. De eerste paar dagen bezochten we Robben Island, waar we rondgeleid werden door een ex-gevangene, de haven van Kaapstad en Signal Hill, waar je een prachtig uitzicht hebt over Lion’s Head, een van Zuid-Afrika’s bekendste bergen, en van een spectaculaire zonsondergang kunt genieten. Als je op tijd aankomt en niet als de zon al onder is natuurlijk. Story of our lives.

Je kunt er namelijk ook supergezellig picknicken en we hadden iets te veel tijd in de supermarkt voorzien (“Brie is ook nog lekker, en goh ja, doe nog maar een fles wijn!”). Onderweg naar de berg reden we natuurlijk ook nog een paar keer verloren en toen we dat onding eindelijk opreden, voelde dat echt als een race tegen de tijd: we zagen de zon meter na meter steeds dieper wegzakken. Uiteindelijk ging een van mijn vriendinnen – die de zonsondergang al eens eerder had gezien – parkeren, terwijl de andere vriendin en ik de laatste zonnestralen zagen verdwijnen. En stonden te rillen van de kou, want we waren eigenlijk niet voorzien op een berg zonder zon voor we een liter wijn op hadden.

De volgende dag beklommen we de Tafelberg. We kozen de kortste, gemakkelijkste route en let’s say dat ik daar blij om was. Die duurde twee uur en dat was genoeg voor mij. Ik werd chagrijniger bij elke stap, al denk ik ook wel dat dat lag aan het feit dat ik mijn bril in de auto vergeten was en noodgedwongen mijn zonnebril moest aanhouden terwijl er helemaal geen zon was en de wereld er dus enorm grijs uitzag. En toen, na tienduizend uur, kwamen we eindelijk boven aan en … was er zoveel mist dat je niets van het uitzicht kon zien. Letterlijk niets. Ik kon mijn vriendinnen niet eens zien als ze niet binnen twee meter van mijn gezichtsveld stonden. Bovenop de berg is een restaurant, waar we een medewerker vroegen of de mist vandaag nog zou wegtrekken. Die antwoordde kort en bondig met “nee”. Geweldig. Balend werkten we een te duur stuk pizza naar binnen en keken we naar de dassies buiten (schattigste beestjes ooit, serieus). En wonder boven wonder begon de mist weg te trekken. Jesus, ik ben nog nooit zo blij geweest na een stuk pizza. En het was het allemaal waard. Dat uitzicht, jongens toch. Fenomenaal.

Next stop: Boulders Beach. Ja, een strand vol pinguïns. How I love Cape Town. Alleen was er iets te veel wind om deftige foto’s met die beesten te kunnen maken. Mijn kapsel zag er op elke foto uit alsof het omhoog stond en het haar van mijn vriendinnen hing zowel in mijn gezicht als in dat van hen. Er was ook te veel wind om op ons gemak te kunnen zonnen op het volgend strand. En grootste bummer van allemaal: er was al zeker te veel wind om te skydiven. Dat wilden we alle drie heel graag en Kaapstad is daar met zijn prachtig uitzicht echt de ideale plek voor. Nu ja: ik deed het ook wel in mijn broek bij het idee alleen al, dus 10% van mij was stiekem ook wel opgelucht.

De laatste dag gingen we nog paardrijden en zebra’s spotten. En een giraf, wat naast een hond echt mijn favoriete dier is, dus ik was nogal, euh, animal struck. En alsof de dag nog niet geniaal genoeg was, kozen we er toen ook een wijnproeverij uit waar je élke wijn mocht proeven en nergens voor moest betalen. Nergens. Elke keer de gastvrouw langskwam, mochten we een nieuw glas bestellen. Ik wil even verduidelijken dat er dertig wijnen op die kaart stonden. Best day ever, wow. Voor ik vertrok, las ik ergens dat je een stuk van je hart achterlaat in Zuid-Afrika en ik dacht altijd “bluh”, want melig. I couldn’t have been more wrong though, want mijn hart ligt daar nog, jongens. En ik ga er ooit nog wel eens om.

Beeld: Unsplash / Pam Ivey