New York? Verschrikkelijk joh.

Dikke vette leugen natuurlijk. New York is wel degelijk geweldig, fantastisch, fenomenaal, grandioos, heerlijk en ik wil heel graag nog eens terug. Maar een mens moet wat op een klaagblog, dus bij deze: mijn rampzalig reisverslag van the city that never sleeps.

Laat mij meteen eventjes beginnen met het bevestigen van alle clichés: ja, New York is een geweldige stad, je komt ogen tekort op elke hoek van de straat, je eet er elke dag burgers en voelt je daar niet eens schuldig over en shoppen kost er geen geld, in tegenstelling tot eten, drinken en … nu ja, ademen. Ik heb er vier heerlijke dagen doorgebracht en ja, ik zou je een volledige gids kunnen geven van wat ik er allemaal gedaan (toeristische stuff, basically), gegeten (vier woorden: Shake Shack is life) en gedronken (cosmo’s in een roterende sky bar, yay) heb, maar daar bestaan veel betere (reis)blogs voor. En ik ben geen 100%-boekje, dat ook. Daarom: een overzicht van de dag die de YouTube-geschiedenis kan ingaan als epic fail compilation. Maar goed, je weet wat ze zeggen: a bad day in New York is still better than a good day anywhere else.

Op de ferry om langs het Vrijheidsbeeld te varen (oké ja, dit is mijn enige tip: vaar er effectief langs en wacht geen uren op de boot die je tot aan de voet van het beeld brengt, dat ding is te vergelijken met het Atomium: wereldberoemd en twee keer niks) zaten we aan de linkerkant van de boot want daar scheen de zon. Dat de halve Chinese en Japanese wereldbevolking koos voor de rechterkant vonden we niet zo vreemd. Wij zaten in het zonnetje, ha. Toen de boot een halfuur later aanmeerde en we geen beeld gezien hadden, begon het ons te dagen. Misschien nog één tip: het beeld is twee keer niks, maar je moet het natuurlijk wel gezien hebben. Kies de rechterkant van de ferry.

Onze volgende culturele trip ging naar de 9/11-site. Iedereen had mij al op het hart gedrukt dat dat museum echt de moeite was. We namen de metro, stapten uit, begaven ons bovengronds en – moe als we waren op dag drie – waren blij dat het museum zich net naast de metrohalte bevond. Het museum was indrukwekkend en liet een beklijvende indruk na, daar niet van, maar deed iedereen hier nu zo lyrisch over? Op twintig minuutjes was je heel de expo doorgewandeld. Soit, we stapten verder naar de effectieve memorial, waar we een gigantisch, modern, uit de kluiten gewassen museum zagen. Met in koeien van letters ‘National 9/11 Museum’ opgeschreven. Geweldig. We hadden het verkeerde museum gekozen. We hebben het officiële museum overigens wel nog bezocht, maar ik had intussen echt al een overdosis aan emotionele foto’s en filmpjes gehad, waardoor ze hun doel een beetje voorbij streefden en het allemaal een beetje veel werd. Nog een laatste tip er gratis en voor niks bij: ga naar één 9/11-museum en kies meteen het juiste.

Van al die cultuur hadden mijn gezelschap en ik honger gekregen. Mijn zus had op voorhand al een paar leuke food spots opgezocht en was grote fan van Mighty Quinn’s Barbecue, een restaurant waar slow smoked goodness centraal staat. We zijn beide grote fans van barbecue, ribbetjes en basically alles waar 500 gram vlees bij komt kijken. We waren ook doodmoe, dus we wilden graag twee uur met onze (pijnlijke) voeten onder tafel schuiven. Het restaurant lag 200 meter van de 9/11-site, ideaal. Die route bleek echter te eindigen bij … een shoppingcentrum. En we moesten daar blijkbaar ook naar binnen. Uiteindelijk kwamen we uit bij een food market waar Mighty Quinn een piepklein standje had. En begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op food markets, maar dat was niet exact wat we die avond voor ogen hadden. Bummer.

De laatste actviteit van die avond vond plaats in een prachtige Broadway-theaterzaal waar Charlie and the Chocolate Factory mij twee uur lang in vervoering bracht. Tijdens de pauze wilde ik iets in de Charlie themed snoepwinkel gaan halen (een lolly, want die was twee dollar en de popcorn twaalf dollar) en terwijl ik met mijn lolly naar boven wandelde, merkte ik dat ik mijn kredietkaart niet meer vasthad. Pa-niek. Maal duizend. In de meeste winkels moest je immers niet eens je code ingeven, gewoon eens scannen was genoeg. Ik kreeg ineens flashforwards van mijn mama die mij de nek omwrong en begon panisch op de grond te zoeken, terwijl de musical alweer begonnen was. Lees: ik irriteerde de mensen dood omdat ik daar met de zaklamp van mijn gsm als een wildeman in het rond zat te schijnen. Uiteindelijk stapte er een man op mij af die mijn kaart aan de poetsvrouw had gegeven. De poetsvrouw wiens shift er net opzat. Pa-niek. Maal duizend. Again. Soit, eind goed, al goed, want de vrouw in kwestie had mijn kaart aan haar collega gegeven en ik kon terug van Charlie genieten. En mijn mama wijsmaken dat er veel file was bij de toiletten.

Dus ja, ik kan denk ik wel stellen dat mijn grote liefde voor New York niet per se wederzijds was. Maar goed, achteraf best wel hilarisch allemaal natuurlijk en het doet niets af van het feit dat ik nu al terug wil. Citytripje, iemand?  

Beeld: Unsplash / Alec Favale