Deze boeken las ik in 2022 (1)

Om een beetje in thema te blijven, rangschik ik de boeken die ik dit jaar las onder ‘EUH JA’ en ‘EUH NEE’. Voor de trage lezer: de eerste soort raad ik je aan, de tweede niet. Daarvoor baseer ik me niet op mijn onbestaand olifantengeheugen, want ik weet begot niet meer wat ik in januari gelezen heb en wat ik ervan vond. Ik haal er dus mijn Goodreads-leeslijst bij (word gerust vriendjes!) en knal de één- en twee-sterrenratings in de ‘EUH NEE’-categorie, en de vier- en vijf-sterrenratings in de ‘EUH JA’-categorie. De drie-sterrenratings zullen in beide categorieën voorkomen, want ze zijn dan wel geslaagd, maar toch ook maar met de hakken over de sloot.

Ik las dit jaar achtentwintig boeken. Minder dan vorig jaar, maar nog altijd een goed gemiddelde me dunkt. Hecht overigens vooral geen enkel belang aan mijn mening, want ik heb dan wel taal-en letterkunde gestudeerd, maar ik ben altijd heel slecht geweest in gefundeerde meningen vormen over boeken. Ik vind boeken goed, of ik vind ze slecht. Bovendien laat ik me graag verleiden door hypes en vind ik die doorgaans nog goed ook. #noshame

Ik schrijf deze post dan ook grotendeels vanuit de veronderstelling dat jullie me met z’n allen eens goed gaan uitlachen en jullie kunnen verkneukelen in het feit dat iemand met een bachelor in de taal-en letterkunde zo kwistig met sterren strooit op Goodreads. Anyways, ne keer goed lachen zo met de feestdagen is ook tof. Klaarrrr? Hier gaan we!

EUH JA

Firefly Lane – Kristin Hannah (***)

Kate en Tully zijn hartsvriendinnen. De serieuze Kate komt uit een liefdevol gezin. Tully is een druktemaker en houdt van glamour. Bij haar thuis is het helemaal niet leuk. De meisjes sluiten een pact dat ze altijd op elkaar kunnen rekenen, een belofte die dertig jaar zal standhouden. Inmiddels is Tully een beroemd journaliste geworden. Kate heeft gekozen voor een huwelijk met John en voor het moederschap. Na een bittere ruzie verliezen de twee vrouwen elkaar lange tijd uit het oog. Tot Tully een dringende oproep krijgt … 

Ik weet niet zo goed wat ik van dit boek vind eerlijk gezegd. In bijna vierhond pagina’s wordt een half leven beschreven, dus er gebeurt wel wat en dat vind ik altijd moeilijk. Ik denk dat ik liever iets uitgebreider over één à twee gebeurtenissen lees dan dat er over elke gebeurtenis heel snel wordt gegaan. Dat doet het verhaal meestal meer eer aan vind ik. Verder heb ik me héél hard gestoord aan de schrijfstijl, al denk ik dat dat ook grotendeels aan de gruwelijke vertaling lag. Ik vond het verhaal nét iets beter dan een stationsromannetje, maar de schrijfstijl wel echt van dat niveau. En toch drie sterren want al bij al graag gelezen. Raar boekje dus.

De roadtrip – Beth O’Leary (****)

Addie en Dylan hebben elkaar vermeden sinds hun relatie stukliep. Nu moeten ze ongepland 600 kilometer lang een auto delen. Wat er ook gebeurt, deze roadtrip zal niemand ooit vergeten …

Beth O’Leary heeft al drie boeken in een gelijkaardig genre (zijnde: lichte lectuur waar je je ogen niet van wil uitkrabben) geschreven en veel mensen vinden dit de minste van de drie, maar ik vond ‘m eigenlijk echt heel tof. Vooral de verhaallijn uit het verleden (wanneer Addie en Dylan elkaar ontmoeten) vond ik heel leuk om te volgen.

Daisy Jones & The Six – Taylor Jenkins Reid (****)

Daisy Jones droomt ervan om een beroemd zangeres te worden. Ze wordt voorgesteld aan Billy Dunne, de frontman van de opkomende rockband The Six. De vonken spatten ervan af en hun eerste hit slaat in als een bom. Billy’s vrouw is zich bewust van de chemie tussen haar man en Daisy, maar hun huwelijk en gezin staan voorop. Die romantiek is niets voor de coole toetsenist Karen die de liefde opzijschuift voor haar carrière in een tijd die daar nog niet rijp voor is.

Ik twijfelde tussen drie en vier sterren, want ergens vond ik het gewoon een prima verhaal zonder meer, maar ik ben echt weer door dit boek gevlogen, en dat is voor mij meestal toch wel een goed teken. Het boek is geschreven als één lang interview met Daisy Jones, The Six en iedereen die tijdens hun carrière iets voor hen betekend heeft. Het is dus wel op een bijzondere manier geschreven en in het begin moest ik daar even inkomen, maar eens ik eraan gewend was, las het als een trein.

Mannen die vrouwen haten – Stieg Larsson (*****)

Mikael Blomkvist wordt benaderd door oud-zakenman Henrik Vanger. Veertig jaar geleden is de zestienjarige Harriët Vanger op mysterieuze wijze verdwenen en vermoedelijk vermoord. De zaak is echter nooit opgelost en inmiddels verjaard. Toch wil Henrik Vanger graag dat Mikael zich hier nog eens op stort. Aanvankelijk lijkt het onderzoek nergens op uit te lopen. Totdat Mikael met hulp van hacker Lisbeth Salander op een spoor stuit dat rechtstreeks naar een zeer duister en bloedig familiegeheim voert…

Ik startte het jaar met een re-read. Correctie: ik begon in dit boek in november 2021 en las de laatste honderd pagina’s uit op Oudjaar en Nieuwjaar (wilde avond hé). Kwestie van al wat voorsprong te pakken op mijn reading challenge. Is dat valsspelen? If yes, en dan jong!!! Anyways, ergens vind ik dit boek onnodig lang, maar aan de andere kant leest het zo vlot en is het zo meeslepend. Ik twijfelde tussen vier en vijf sterren, maar jaren geleden gaf ik er vijf, dus ik ga het daar gewoon bij houden. Heel goeie misdaadroman!

De vrouw die met vuur speelde – Stieg Larsson (*****)

Drie moorden, één avond. De slachtoffers zijn twee journalisten die voor Millennium werkten aan een publicatie over mensensmokkel, en Nils Bjurman, de voogd van Lisbeth Salander. Op het moordwapen worden de vingerafdrukken aangetroffen van Lisbeth. Het hele politieapparaat komt in beweging, maar Lisbeth is onvindbaar.

Ook het tweede deel van de trilogie vond ik echt heel goed. Ook echt een heel goed boek voor in de herfst of winter, zo’n gezellig dik exemplaar. Opnieuw: het boek mocht van mij best honderd pagina’s minder lang zijn, maar Larssons schrijfstijl is nu eenmaal heel gedetailleerd. Ik herinnerde me niet veel meer van het verhaal, maar naar het einde toe kwam het allemaal terug. Benieuwd naar het laatste deel (want ook daar laat mijn geheugen me in de steek haha).

De Duw – Ashley Audrain (*****)

Blythe Connor wil niet dat de geschiedenis zich herhaalt. Violet is haar eerste kind en ze zal haar dochter alle liefde geven die ze verdient. Alle liefde die haar eigen moeder haar niet gaf. Maar eerstgeborenen zijn nooit gemakkelijk. 

‘De Duw’ is een verslavende, aangrijpende en onweerstaanbare roman die alles wat je dacht te weten over het moederschap in twijfel weet te trekken. Het is een boek over de vraag wat we zijn verschuldigd aan onze kinderen, en hoe het voelt als je als vrouw niet wordt geloofd.

Wat een intense roman, wow. Ik nam dit boek naar zee en las het op twee stranddagen uit. Ik probeer boeken waarvan ik denk dat ik ze goed ga vinden altijd te ‘sparen’ voor op reis, maar dit jaar had ik niet echt zotte verwachtingen van mijn zomerboeken. En uiteindelijk vond ik ze bijna allemaal echt héél goed. ‘De Duw’ is dus een van die boeken. Het verhaal liet indruk op me na en ik dacht er achteraf nog vaak aan terug, altijd een goed teken.

Je fluistert in mijn oor – Diane Broeckhoven (*****)

Op zaterdag 4 mei 2019 fietste Julie Van Espen (23) van haar woonplaats Schilde naar Antwerpen, op weg naar een gezellige avond met haar vriendinnen. Ze kwam nooit aan op haar bestemming, omdat een ontspoord individu haar pad kruiste. Na haar verdwijning zochten haar ouders, familie en vrienden wanhopig maar in grote verbondenheid de wijde omgeving af. Twee dagen later, op maandag 6 mei, moesten ze het noodlot onder ogen zien. Julies levenloze lichaam werd aangetroffen in het Albertkanaal. In samenwerking met Julies moeder Kaat schreef Diane Broeckhoven het levensverhaal van de jonge studente neer, aangevuld met getuigenissen van familieleden en vrienden. 

Ik heb het meestal niet zo voor dit soort boeken, maar het verhaal van Julie heeft mij altijd geraakt. Bovendien gaat de opbrengst van het boek naar PUNT.vzw, dus besloot ik het toch maar te kopen. Het is een dun boekje, dus ik las het in zo’n twee keer uit, maar ik heb er daarna wel nog even aan moeten denken. Je leest in de media altijd dat Julie alles uit het leven haalde, en dat merk je ook echt aan het boek. Mooi boekje, alleen spijtig dat het er ooit moest komen.

De zeven echtgenoten van Evelyn Hugo – Taylor Jenkins Reid (*****)

Hollywoodfilmicoon Evelyn Hugo is negenenzeventig als ze besluit om na jaren van stilte eindelijk de waarheid te vertellen over haar glamoureuze maar door schandalen geteisterde leven. Ze benadert de jonge journalist Monique Grant, die gefascineerd luistert naar wat Evelyn te vertellen heeft. Maar naarmate Monique dieper in de herinneringen van de Hollywood-legende duikt, krijgt ze het onbehaaglijke gevoel dat Evelyn iets verzwijgt.

Nog zo’n onverwacht zot goed zomerboek. Leek niet per se mijn ding, bleek het keihard wel te zijn. Korte hoofdstukken, geregeld een mysterieuze vooruitblik waarvan je wil weten wat die betekent, goed geschreven: topboek. Ik las het (alweer haha) aan zee en wilde het tegelijk houden voor op het strand, maar ook gewoon keihard doorlezen. Ik heb een nieuwe auteur in mijn favorietenclubje, jongens!

EUH NEE

Prachtige wereld, waar ben je – Sally Rooney (*)

Alice ontmoet Felix. Zij is succesvol romanschrijver, hij werkt in een distributiecentrum. Ze vraagt of hij met haar meegaat op reis naar Rome. Ze voelen zich tot elkaar aangetrokken, maar kunnen ze elkaar ook vertrouwen? Alice’ beste vriendin Eileen verwerkt een pijnlijke relatiebreuk en flirt weer met Simon, die ze al kent van kindsaf aan. Ze houden van elkaar, maar willen ze hun vriendschap op het spel zetten voor een relatie?

Wat een bagger was dit. Ik vond ‘Normal People’ heel goed (ook al ergerde ik me dood aan het gebrek aan aanhalingstekens, wees een normal person en gebruik die gewoon, Sally). Ook in haar derde boek heeft de Ierse auteur lak aan aanhalingstekens, en ik heb het er stilaan zo’n beetje mee gehad. Sally steekt (naar mijn bescheiden mening hé) in elk boek hetzelfde riedeltje af en ik vind het allemaal wel heel pretentieus. Je schrijft over seks en toxic relaties, da’s allemaal heel prima en millennial, maar je hoeft er niet zo hoogdravend en overdreven literair over te doen. Soit, de meningen zijn verdeeld, maar het was geen boek voor mij. (Behalve de cover dan, die is prachtig.)

Mindful moorden – Karsten Dusse (**)

Het huwelijk van misdaadadvocaat Björn Diemel wankelt. Zijn vrouw staat erop dat hij een mindfulness-seminar volgt om zijn leven beter in balans te krijgen en zo hopelijk een betere vader en echtgenoot te worden. Björn had alleen niet kunnen vermoeden dat hij al snel op een heel andere manier gebruik zou maken van wat hij er leert. Wanneer een van zijn cliënten, een zware en overduidelijk schuldige crimineel, voor problemen begint te zorgen besluit Björn heel kalm om hem uit de weg te ruimen, perfect volgens de mindfulnessprincipes zoals hij die inmiddels kent…

Ik leende dit boek van mijn schoonmoeder omdat zij er helemaal lyrisch over was, maar ik voelde het niet echt. Interessant principe, zwarte humor, goed geschreven, gewoon niet echt mijn ding. Kan gebeuren.

De Meisjes – Annet Schaap (***)

Annet Schaap bewerkte zeven bekende sprookjes, vijf van de gebroeders Grimm en twee van Charles Perrault, tot verrassende vertellingen. Over zeven meisjes met allemaal hun eigen dromen en verlangens, meisjes die niet langer sprookjesfiguren zijn maar mensen van vlees en bloed. Over zusjes, over liefde, over hoe alles in het leven zomaar om kan vallen, en over toch weer opkrabbelen en weer verdergaan.

Met pijn in het hart want ik vond ‘Lampje’ zo zo goed. Ik begon daardoor waarschijnlijk met te hoge verwachtingen aan ‘De Meisjes’, en het eerste sprookje kon die verwachtingen ook grotendeels inlossen. Daarna volgde echter een resem sprookjes die ik niet memorabel vond. Leuk uitgangspunt, maar ik vond de uitwerking niet helemaal mijn ding.

Appels vallen niet – Liane Moriarty (***)

Zo op het eerste oog zijn de Delaneys een gezin om jaloers op te zijn. De voormalige tennisleraren Joy en Stan winnen nog altijd elk toernooi waaraan ze meedoen, en nu ze hun familiebedrijf verkocht hebben, is er alle tijd om te leren ‘ontspannen’. Hun vier volwassen kinderen hebben ieder hun eigen drukke leven, en hoewel het de vraag is of zij daar alles uit halen, wordt dit nooit hardop gezegd. Maar dan verdwijnt Joy Delaney. En de kinderen bekijken het huwelijk van hun ouders en hun eigen verleden met nieuwe, geschrokken ogen. Heeft haar verdwijning misschien te maken met die mysterieuze logee, een jaar geleden? Was alles wel zo’n rozengeur en maneschijn in huize Delaney?

Weer een randgeval, want ik heb dit boek niet de hele tijd met tegenzin gelezen (chance, want het telde 544 pagina’s). En toch … er waren zoveel personages die er (in mijn ogen) niet echt toe deden, ik was zwaar (maar echt zwaaaar) teleurgesteld in het einde (iets waar zo’n boek het toch vaak van moet hebben), en dan werd corona er ook nog bij gesleurd de laatste vijftig pagina’s, for no reason at all. Enfin, geen hoogvlieger.

Wat ik nooit eerder heb gezegd – Celeste Ng (***)

Juni 1977. In het universiteitsstadje Middlewood ontdekt de familie Lee dat hun dochter verdwenen is. Een paar dagen later wordt het lichaam van de zestienjarige Lydia uit het meer gevist. 

Een beetje hetzelfde verhaal als bij haar tweede boek, ‘Kleine brandjes overal’: dit lijkt heel erg mijn ding, maar blijkt het dan toch niet echt te zijn. Zeker niet slecht, maar het raakte me allemaal niet zo, en ik kan er de vinger niet echt op leggen waarom.

Alles wat ik niet kan zeggen – Emilie Pine (***)

‘Ik ben bang om die lastige vrouw te zijn. Om niet lastig genoeg te zijn. Ik ben bang. Maar ik doe het toch.’ Radicaal eerlijk, dapper en onsentimenteel schrijft Emilie Pine over de taboes in een gewoon leven.

Ik kwam dit boek plots overal tegen en was er dus zelf ook wel benieuwd naar. Oké, dat de roze cover mooi zou staan in mijn kast did help. Maar eerlijk? Ik vond er niet veel aan. Het is een bundeling van essays, en het essay over (on)vruchtbaarheid vond ik heel interessant en goed geschreven, maar de rest vond ik dus maar matig. Nu moet ik ook wel zeggen dat Emilie Pine al wel wat heeft meegemaakt in haar leven, en ik (gelukkig en hout vasthouden) tot nu toe een vrij zorgeloos bestaan heb geleid, dus misschien ligt het daaraan en mag ik dus blij zijn dat het boek me niet zo aansprak.

Wat was jouw favoriet boek dit jaar? En welk boek vond je slecht? 📚 PS: Mijn boeken van 2020 vind je hier en hier, en die van 2021 hier en hier.

Beeld: Unsplash / Jexo

Deze blogpost bevat affiliate links. You know the drill: als jij dan iets via die link koopt, krijg ik daar ook wat voor.