What a Thai to be alive!

Rice and shine bitches, want ik heb een Thais reisverslag voor je klaarstaan! De slechte puns stoppen vanaf nu, beloofd. Begin februari ging ik met mijn lief twee weken op vakantie naar Thailand. Ik had daar maar een kleine drie jaar om moeten zeuren (mijn lief is niet zo’n wereldreiziger), dus ik ben mijn identiteit een beetje kwijt nu ik niet meer om de vijf dagen hoef te roepen dat ik naar Thailand wil. Suggesties voor nieuwe favors zijn altijd welkom in de reacties! Anyways, het was mijn tofste reis tot nu toe, maar met mij op congé is het nooit 100% peis en vree. Een greep uit het overzicht:

Na dertien uur vliegen en een overstap van vier uur kwamen we rond 16h toe in ons hostel. Ik heb het meestal niet zo voor hostels (om obvious reasons: geen privacy, andere mensen, socializen met andere mensen, brakke accommodatie), maar dit was echt een héél tof hostel (om obvious reasons: het leek op een hotel). Het was warm, druk, we waren moe en aangezien de eerste dag toch nooit écht leuk is, besloot ik dan maar al de treintickets voor de volgende dag op te pikken, want dan waren we daar vanaf. ’s Avonds gingen we nog iets eten en dan kropen we ons bed in. Waar mijn lief als een blok in slaap viel en ik drie uur lang lag te piekeren en er dingen als ‘Wat heb ik die jongen aangedaan???’ door mijn hoofd schoten.

Gelukkig was de eerste échte dag heel tof en waren we allebei meteen echt héél gecharmeerd door Thailand. We bezochten een drietal tempels, mochten het paleis niet in omdat mijn lief een short aanhad en weigerde zo’n Thais broekje te kopen (hehe) en zetten onze beste onderhandelskills in voor een boottochtje langs nog meer tempels. Ik vaar supergraag dus had er heel veel zin. Alleen stonden we zo’n drie kwartier stil voor een gesloten sluis en heb ik zo ongeveer het geduld van een Karen in de Delhaize, dus erg ontspannend was het allemaal niet. (Toen we eenmaal vertrokken was het wel heel tof, dus al bij al wel een aanrader!).

Naar de nachttrein richting Chiang Mai was ik op voorhand erg benieuwd. Veel mensen vinden het echt een ervaring op zich, en ’s nachts slaap je toch, dus je verliest ook geen tijd. Alleen sliep ik niet ’s nachts. Dat lag niet echt aan de trein op zich, want dat wiegen vond ik best aangenaam, maar ik lag naast de ZOTSTE snurker ooit. Nog nooit gehoord. Ik had wel érgens oordoppen liggen, maar begin maar eens te zoeken in twee trekrugzakken. Moe peeke dus bij aankomst.

Ook in het noorden doken er een aantal logistieke problemen op: ik liet onze dure zonnecrème achter in het olifantenpark, kreeg muggenspray in mijn gezicht en kon daardoor tien minuten mijn lip niet voelen (lees: ik dacht tien minuten lang dat ik zou sterven), en we kwamen erachter dat je geen alcohol mag kopen na middernacht en tussen 14h en 17h en wij nuttigen al eens graag een cocktailke op de middag??? Goei bestemming gekozen. Op een van onze avonden in Chiang Mai besloten we ook naar Doi Suthep te trekken, een grote tempel op een berg. The interwebz raadde aan om dat bij zonsondergang te doen, dus dat deden we. Alleen reed onze Grab-chauffeur (Grab is de Thaise Uber) echt héél traag en zag ik de zon steeds verder wegzakken. (Heel harde Zuid-Afrika-vibes, dit.) Bleek dat niet eens uit te maken, want de zon zakt al achter de berg voor ze echt ondergaat. Merci interwebz voor ABSOLUUT NIKS. (Oké oké, het was niet superheet meer en ook niet zot druk, dus dat was wel een meevaller.)

En dan waren er nog een paar burgerlijke problemen. 🍔 Het begon al op de luchthaven van Doha tijdens onze overstap. We hadden een klein hongerke en gingen op zoek naar de Burger King. Die bleek vervangen te zijn door de ontzettend dure en minder lekkere Burgeri. Dachten we. Want nadat we veertig euro betaald hadden voor twee matige menu’s kwamen we de Burger King zo’n vijftig meter verder tegen. Helemaal top. Gelukkig vlogen we daarna nog drie keer en linken we vliegen nogal aan de Burger King, dus nu ben ik ‘m beu. Op de laatste burger moest mijn lief zelfs zo lang wachten dat ik ‘m bijna uit de handen van die medewerker ben gaan sleuren. Daarna moest ‘ie ‘m al lopend opeten omdat ik er onderweg achterkwam dat er al een last call werd afgeroepen. Bijna ons vliegtuig gemist door een burger hahaha, vat onze relatie best goed samen.

In Krabi kwamen we toe in een idyllisch resort dat zo het decor kon zijn van het derde ‘White Lotus’-seizoen. De bedoeling was om de volgende dag te gaan hiken in de buurt, maar vrienden van mijn lief hadden al laten weten dat die hike echt doodgaan was. Die mensen zijn best fit, en mijn lief en ik … niet. Ik keek er dus al wat tegenop en toen we toekwamen in het hotel was het al snel duidelijk dat die hike niet ging gebeuren. We genoten anderhalve dag van het resort, het strand en het zwembad, van de aapjes in de buurt, de cocktails en het zot lekkere eten. Heerlijk. Op Koh Phi Phi bleek overigens dat ik die hike never nooit jamais had aangekund, want we hiketen er naar het viewpoint bovenop het eiland en ik ben duizend doden gestorven. Dat is ook de route die je bij een tsunami moet volgen en ik kan je vertellen: als ze mij tijdens de terugkeer naar beneden hadden verteld dat er een tsunami op komst was, had ik het gewoon zo gelaten.

En er waren nog wel meer dingen … moeilijk op dat eiland. Zoals twee kakkerlakken op de laatste avond waardoor ik mijn lief half doof schreeuwde en geen oog meer toedeed. Echt, smerige rotbeesten. We bezochten Maya Bay (uit ‘The Beach’ met Leonardo) en dat was echt massatoerisme ten top haha. Wel duizend influencers in the wild die leken te douchen in mascara en zotte fotoshoots organiseerden. Maar hé, I was part of it dus ik moet niet zeuren. (Enfin, ik had geen mascara op want sweaty island life en ik kon mijn lief overtuigen om drie foto’s van me te nemen, maar you get the point.) Al mocht er misschien wel met een kleine limiet en wat tijdsloten gewerkt worden. Gewoon een kleine suggestie van mij aan Thailand.

Verder werd ik ziek op Koh Phi Phi (damn you, Indisch eten, ik hoop dat ik ooit nog tikka masala naar binnen krijg), had ik heel veel zelfmedelijden door zotte maagpijn en was het eiland vooral erg toeristisch. Dat wist ik op voorhand, maar aan het hoge ‘Oh Oh Cherso’-gehalte had ik me niet per se verwacht. De hoofdstraat bestond uit kebabzaken en tattooshops en élke avond organiseerde élke bar een vuurshow. Tof om eens gezien te hebben, maar de volgende keer kies ik toch een ander eiland denk ik.

Soit, all jokes aside was het echt een heerlijke reis. Het is wat ver, maar mocht je ooit in de buurt zijn, dit vond ik dikke vette aanraders:

• Bangkok: het Niras Bankoc Hostel (veel privékamers, goedkoop, lekker eten en een goeie locatie in de oude stad van Bangkok, dichtbij alle tempels en het koninklijk paleis), eten bij Methavalai Sorndaeng & Thipsamai, een boottochtje langs de tempels (als je even tijd hebt 😉) en zo’n mega mall (wij gingen naar Iconsiam, de meest recente en ik denk ook de grootste)
• Chiang Mai: ontbijten bij Blue Diamond, dineren bij Dash (maar echt!!), een olifantenpark (wij bezochten Elephant Retirement Park), een kookles (wij kozen Thai Farm Cooking School), de avondmarkt op zondag en het Lamphu House-hotel (met zwembad)
• Krabi: het Poonsiri Resort (om je even in een betaalbaar ‘White Lotus’-resort te wanen) & de Monkey Trail in Ao Nang
• Koh Phi Phi: eten bij Anna’s Restaurant (een van de weinige goeikes op Koh Phi Phi, had ik de indruk) & het viewpoint (als je fitter bent dan ik, maar dat is iedereen)

Jij al eens in Thailand geweest? En welke volgende verre bestemming moet ik op mijn lijstje zetten? 👀

Beeld: Unsplash / Angelo Pantazis