Deze boeken las ik in 2023 (1)

Om een beetje in thema te blijven, rangschik ik de boeken die ik dit jaar las onder ‘EUH JA’ en ‘EUH NEE’. Voor de trage lezer: de eerste soort raad ik je aan, de tweede niet. Ik haal er dus mijn Goodreads-leeslijst bij (word gerust vriendjes!) en knal de één- en twee-sterrenratings in de ‘EUH NEE’-categorie, en de vier- en vijf-sterrenratings in de ‘EUH JA’-categorie. De drie-sterrenratings zullen in beide categorieën voorkomen, want ze zijn dan wel geslaagd, maar toch ook maar met de hakken over de sloot.

Ik las dit jaar 26 boeken. Minder dan vorig jaar, maar nog altijd een goed gemiddelde me dunkt. Hecht overigens vooral geen enkel belang aan mijn mening, want ik heb dan wel taal-en letterkunde gestudeerd, maar ik ben altijd heel slecht geweest in gefundeerde meningen vormen over boeken. Ik vind boeken goed, of ik vind ze slecht. Bovendien laat ik me graag verleiden door hypes en vind ik die doorgaans nog goed ook. Klaarrrr? Hier gaan we!

EUH JA

Het onzichtbare leven van Addie LaRue – V.E. Schwab (***)

Frankrijk, 1714. Als Adeline LaRue wordt uitgehuwelijkt, smeekt ze om meer tijd en een leven in vrijheid. Haar wens gaat in vervulling, maar tegen een vreselijke prijs. Addie zal eeuwig leven, en is gedoemd te worden vergeten door iedereen die ze ontmoet. Ontheemd en alleen begint Addie aan een betoverend avontuur dat eeuwen en continenten omspant. Van de achttiende-eeuwse salons van Parijs tot de straten van het moderne New York: Addie leert overal overleven. Tot ze op een dag een boekhandel in stapt en iemand haar voor het eerst in driehonderd jaar herkent…

Niet 100% mijn genre, maar het idee intrigeerde me wel. Ik vind het goed uitgewerkt en vond Addie meteen ook wel een tof personage, maar voor mij had het boek gemakkelijk 200 pagina’s minder kunnen tellen (het zijn er 500). Ik ergerde me soms aan de ellenlange omschrijvingen en onnodige details. Op den duur las ik daar een beetje over en kwam ik tot de conclusie dat ik de essentie van het verhaal wel goed vond. Aanrader zonder meer dus.

OK dan niet – Katrin Swartenbroux (***)

Het is vandaag de dag niet alleen moeilijker om volwassen te worden; het is vooral minder aantrekkelijk. Welkom in de millennial mindfuck, waar de huidige twintigers en dertigers te maken krijgen met een realiteit die heel anders is dan ze altijd is voorgespiegeld. In ‘OK dan niet’ zoekt Katrin Swartenbroux haar weg binnen het tot wasdom komen via prikkelende en humoristische essays. Over de vloek van het vooruitgangsverhaal, het wel of niet invriezen van eitjes en de teloorgang van je online relevantie. Maar bovenal over hoe je hoopvol blijft over een toekomst die je nooit voor ogen had.

Hm, ik had iets meer verwacht van deze Instagram-hype. Ik lees van tijd tot tijd al eens graag een non-fictieboek als dit omdat het me in het beste geval nieuwe inzichten verschaft en in het slechtste geval een hoop andere, interessantere literatuur quoot (ik heb het opgezocht en dat schrijf je dus zo???). Ik ben te lui om al die slimme, snuggere boeken zelf te lezen, maar ben dan toch blij dat ik er de belangrijkste inzichten uit mee krijg of zo. Maar goed, terug naar ‘OK dan niet’ zelf. Ik heb sowieso al wel een beetje een haat-liefdeverhouding met dit soort boeken, want ik vind ze vaak grappig en pijnlijk herkenbaar, maar ook overgoten met een ‘boehoe mijn leven is zo moehoehoeilijk’-sausje. Nu haalt de auteur zichzelf op dat vlak soms al wat onderuit met een gezonde dosis zelfinzicht, dus dat vond ik dan wel weer tof. Ik vond vooral de thema’s niks nieuws onder de zon. Letterlijk elk millennial boek gaat over zelfgekozen families en het wel of niet nemen van kinderen. Hier en daar zat er een interessant inzicht tussen, maar ik had vaak het gevoel dat ik het allemaal al eens gelezen had. Toch drie sterren en een (kleine) aanrader omdat de vrouw wel echt kan schrijven.

Nog één keer feest – Liane Moriarty (***)

Sophie erft een huis op Scribbly Gum Island, een eilandje voor de kust van Sydney, en verrast iedereen door er te gaan wonen. Er is een vreemd soort charme aan het eiland: er werd in 1932 een baby gevonden, van wie de ouders spoorloos zijn verdwenen. Dit Baby Munro-mysterie houdt inmiddels hele generaties in de greep, en wordt levend gehouden met rondleidingen in het Munro-huis en jaarlijks een groot feest (op de dag van de verdwijning). Baby Munro zelf is inmiddels een oude dame en het mysterie is nooit opgelost. Brengt Sophie daar verandering in?

Dit is een ouder boek van Liane Moriarty en het was lange tijd niet meer online beschikbaar. Plots weer wel en toen kreeg ik het ook nog eens van mijn Secret Santa op het werk, was ik echt blij mee! Anyways, de eerste helft van dit boek dacht ik echt dat ik het vier sterren zou geven. Het is op een spannende manier opgebouwd want je wil weten wat er schuilgaat achter het mysterie, maar dan wordt het geheim na ongeveer twee derde van het boek plots ontrafeld, waarna nog een honderdtal vrij oninteressante pagina’s volgen. Nog steeds een vrij degelijke Moriarty, maar toch jammer.

De reizigers op perron 5 – Clare Pooley (****)

Elke werkdag reist Iona Iverson met de trein naar haar werk. En elke dag ziet ze veelal dezelfde mensen bij haar in de coupé zitten. Dit is al zo lang gaande dat ze allemaal verhalen heeft verzonnen over hun levens, en ze heeft voor iedereen een koosnaam. Maar Iona knoopt nooit een gesprek aan. Natuurlijk niet, dat doet niemand, toch? En dan, op een dag, stikt een van de passagiers in zijn eten, op de stoel tegenover Iona. Deze kleine gebeurtenis is het begin van een nieuw tijdperk waarin een kleine groep totaal verschillende mensen ontdekt dat ze veel meer met elkaar gemeen hebben dan alleen een reis van A naar B.

Als fervente treinreiziger van en naar mijn werk vond ik dit boek erg herkenbaar (enfin ja, een tikje geromantiseerd en hahaha, no way dat ik op de trein ooit random strangers zou aanspreken). Bovendien werkt een van de personages (net als ik) in een reclamebureau, dus de verhalen kwamen soms wel heel dichtbij. Bij momenten wat cheesy en voorspelbaar, en je hoeft niet superveel diepgang te verwachten, maar zeker als pendelaar is het een erg vermakelijk boek. Het voelt ook heel Brits allemaal – een extra pluspunt voor anglofielen!

It Ends with Us – Colleen Hoover (****)

Lily wordt verliefd op de knappe neurochirurg Ryle. Hij is assertief, koppig en een tikje arrogant, maar ook gevoelig, briljant en dol op Lily. De opbloeiende nieuwe relatie brengt herinneringen terug aan Atlas, haar eerste liefde. Als hij weer in haar leven verschijnt, komt alles wat Lily heeft opgebouwd in gevaar. Dan komt het eropaan dat ze de kracht in zichzelf vindt om te zorgen dat de toekomst geen herhaling wordt van het verleden.

Ik heb even getwijfeld tussen vier en vijf sterren omdat ik echt helemaal in het verhaal zat, maar voor vijf sterren vond ik sommige verhaallijnen net iets te gemakkelijk afgehandeld en vond ik het soms een béétje cringy geschreven. Minimaal hoor, want ik was best fan van de schrijfstijl, maar ik kan gewoon niet zo goed tegen van die zoetsappige passages haha. Ik ben wel benieuwd geworden naar nog meer boeken van Colleen Hoover, dus da’s sowieso wel een goed teken. Goed boek!

Hoe vermoord ik mijn familie? – Bella Mackie (****)

Ik heb meerdere mensen vermoord (sommige op gruwelijke wijze, andere heel koelbloedig) en toch zit ik nu in de gevangenis voor een moord die ik níét heb gepleegd. Als ik bedenk wat ik écht heb gedaan, vind ik het stiekem jammer dat niemand ooit zal weten wat voor complexe klussen het waren. Ik hoop er natuurlijk ongestraft mee weg te komen, maar ik stel me graag voor dat iemand ooit, als ik er allang niet meer ben, een oude kluis opent en deze bekentenis vindt. Mensen zouden van hun stoel vallen. Er is per slot van rekening vrijwel niemand ter wereld die kan begrijpen hoe iemand van achtentwintig doodleuk zes familieleden kan hebben vermoord, om vervolgens, zonder ook maar een greintje spijt, vrolijk verder te gaan met haar leven.

Ik las dit boek in de periode dat ik ook ‘Ik ben blij dat mijn moeder dood is’ op mijn ’to read‘-lijstje zette, dus ik moest heel erg lachen toen een vriendin me appte of ik oké was. Ik hou van mijn familie, geen zorgen. Dat gezegd zijnde is dit boek wel heel grappig en vermakelijk. Leuk uitgangspunt, heel nuchter en een eerder psychopatisch hoofdpersonage. Ik vond het ook heel leuk dat het boek de moorden in een min of meer chronologische volgorde vertelt, maar soms ook eens terug- of vooruitblikt of de moord die ze niet pleegde, laat voorgaan. Dat houdt je benieuwd en bij de pinken. Ik was geen megafan van het einde, maar dat vergeef ik de auteur wel omdat het boek echt als een trein las.

Harry Potter en de Gevangene van Azkaban – J.K. Rowling (*****), Harry Potter en de Vuurbeker – J.K. Rowling (*****) & Harry Potter en de Orde van de Feniks (*****)

Harry Potter is een doodgewone, maar ongelukkige jongen die sinds de dood van zijn … Hahaha sorry maar ik ga hier zelfs geen inleiding geven.

Vijf sterren want ja, Harry. Ik begon de boeken te herlezen in 2022. Aan een gezapig tempo weliswaar, en het goede daaraan is dat ik ze alweer opnieuw kan beginnen lezen tegen de tijd dat ik klaar ben met de laatste.

Drie dates – Beth O’Leary (*****)

Siobhan kijkt uit naar haar ontbijtdate met Joseph. Ze was verrast toen hij het voorstelde, ontbijten op Valentijnsdag betekent toch wel iets… Maar waar is hij dan? Miranda hoopt dat haar Valentijnslunch met Carter een teken is dat na vijf maanden hun relatie serieuzer wordt. Maar waarom is hij niet komen opdagen? Joseph Carter had Jane beloofd haar nepdate te zijn op een verlovingsfeest op Valentijnsdag. Ze kennen elkaar nog niet lang, maar hun vriendschap lijkt voorzichtig méér te worden dan dat. Tot hij haar laat zitten… Joseph Carter zou ideaal relatiemateriaal kunnen zijn. Tenminste, als hij ooit komt opdagen…

Ik vond dit zo’n leuk boek, het beste van Beth O’Leary tot nu toe (al moet ik er nog eentje lezen). Het is geen typisch romantisch boek, en Joseph Carter is geen typische romantisch-boek-man. (Pluspunt, want van die soort moet ik vaak een beetje kotsen.) Er zit ook een héél goede plot twist in, wat ik altijd wel kan appreciëren in een boek. Na tweehonderd pagina’s heb je door dat je eigenlijk een totaal ander boek aan het lezen bent dan je aanvankelijk dacht, waardoor ik het ooit nog eens wil lezen nu ik de plot twist ken. Aanrader!

EUH NEE

Vijftig piemels later – Deborah Seymus (**)

Ja, dit is óók een boek over seks. Over geweldige seks, slechte seks en alles daartussen. Maar ‘Vijftig piemels later’ is vooral een ontdekkingstocht – fysiek, emotioneel en spiritueel – van een jonge vrouw die zichzelf wil leren kennen.

Ik had een luchtig, grappig boek over daten verwacht, maar dat was dit boek niet echt. Ik vond het niet grappig, soms wat geforceerd en eerlijk gezegd ook niet heel goed geschreven. Ik vond de hoofdstukken soms ook nogal herhalend. Niet mijn ding.

Op het einde gaan ze allebei dood – Adam Silvera (***)

Op 5 September, net na middennacht, belt Death-Cast Mateo Torrez en Rufus Emeterio om ze slecht nieuws te geven: ze gaan allebei vandaag dood. Mateo en Rufus kennen elkaar niet, maar zoeken om verschillende redenen een nieuwe vriend op hun laatste dag. Het goede nieuws: daar is een app voor. Het heel de Laatste Vriend, en door die app staan Rufus en Mateo op het punt elkaar te ontmoeten voor een laatste avontuur en om een leven te leiden in een dag.

Interessant uitgangspunt, maar misschien net iets te young adult voor mij. Veel side plots die me maar matig interesseerden, overdreven didactische en onnatuurlijke conversaties en ik vond het ook jammer dat we zo weinig te weten kwamen over Death-Cast (al was dat waarschijnlijk niet echt het punt van het verhaal). Ach ja, ik zie het als een wake-up call om niet blindelings op de BookTok train te springen (al hebben die ook echt al pareltjes tot bij mij gebracht hoor) (via Instagram dan, ik zit niet op TikTok).

De eerlijke vinder – Lize Spit (***)

Eind jaren negentig, de Vlaamse Kempen. Jimmy, die thuis een moeilijke tijd doormaakt, leeft helemaal op als de zoon van een gezin Kosovaarse vluchtelingen naast hem in de klas komt zitten. Jimmy is de slimste, maar ook eenzaamste van zijn klas. Hij ziet het als zijn missie Tristan Ibrahimi door het schooljaar heen te helpen. Alle tijd die hij niet besteedt aan het verzamelen van flippo’s, brengt hij door bij het Kosovaarse gezin. Wanneer de Ibrahimi’s na een jaar plotseling uitgewezen worden, verzint Tristan een plan dat veel van Jimmy zal vragen.

Ik was enthousiast dat het Boekenweekgeschenk dit jaar van Lize Spit kwam, want ik vond ‘Ik ben er niet’, haar vorige boek, echt ontzettend goed. ‘De eerlijke vinder’ is natuurlijk ‘maar’ een novelle, maar ik bleef toch een béétje op mijn honger zitten. Het is meer in de stijl van ‘Het smelt’, en ik vond haar tweede boek beter. Goed, maar toch eerder een tussendoortje waar ik meer van had verwacht.

Wat was jouw favoriet boek dit jaar? En welk boek vond je slecht? 📚 PS: Mijn lijstjes van eerdere jaren vind je hier:

• 2020: hier en hier
• 2021: hier en hier
• 2022: hier en hier

Beeld: Unsplash / Hannah Grace

_{Deze blogpost bevat affiliate links. You know the drill: als jij dan iets via die link koopt, krijg ik daar ook wat voor.}