Om een beetje in thema te blijven, rangschik ik de boeken die ik dit jaar las onder ‘EUH JA’ en ‘EUH NEE’. Voor de trage lezer: de eerste soort raad ik je aan, de tweede niet. Ik haal er dus mijn Goodreads-leeslijst bij (word gerust vriendjes!) en knal de één- en twee-sterrenratings in de ‘EUH NEE’-categorie, en de vier- en vijf-sterrenratings in de ‘EUH JA’-categorie. De drie-sterrenratings zullen in beide categorieën voorkomen, want ze zijn dan wel geslaagd, maar toch ook maar met de hakken over de sloot.
Ik las dit jaar 29 boeken. Meer dan vorig jaar, goed gemiddelde. Hecht overigens vooral geen enkel belang aan mijn mening, want ik heb dan wel taal-en letterkunde gestudeerd, maar ik ben altijd heel slecht geweest in gefundeerde meningen vormen over boeken. Ik vind boeken goed, of ik vind ze slecht. Bovendien laat ik me graag verleiden door hypes en vind ik die doorgaans nog goed ook. Klaarrrr? Hier gaan we!
EUH JA
Iene Miene Mutte – M.J. Arlidge (***)
Het meisje was amper nog in leven toen ze het bos uit kwam lopen. Het verhaal van haar ontvoering was donkerder dan de meest verschrikkelijke nachtmerrie. Maar alles wat ze zei was waar. Elk gruwelijk detail. Een aantal dagen later wordt een tweede in shock verkerend slachtoffer gevonden en ontstaat er een patroon. In tweetallen worden mensen ontvoerd, vastgehouden en uitgehongerd. Vervolgens krijgen ze een duivels dilemma voorgelegd: doden of gedood worden.
Ik vond het uitgangspunt van dit boek heel interessant en best origineel. Het doet je ook meteen nadenken wat jij zou doen, en vaak is dat antwoord toch niet zo proper als je zou willen. En toch ‘maar’ drie sterren, want ik vond het vaak allemaal nogal vrijblijvend. Ik kon moeilijk een band opbouwen met personages, en van degene die ik wel leuk vond, wist ik instinctief al dat die het niet zouden overleven. Ik vond dat niet alle eindjes heel goed werden weggewerkt en vond het uiteindelijke motief ook maar ‘zo zo’. Ik lees graag thrillers waarvan ik het einde niet zelf had kunnen bedenken, en dat was hier niet per se het geval. Meestal ben ik fan van korte hoofdstukken, maar deze vond ik bijna té kort. Daardoor bleef ik maar verder lezen, waardoor ik wel heel snel over sommige passages ging en veel details verloren gingen (al kan dat ook zeker liggen aan mijn leesstijl). Ik lees nog wel eens een boek uit de reeks, maar had er toch meer van verwacht!
Over dit gevoel is nagedacht – Tyche Beyens (***)
Nino, Aisha, Ingmar en Liv kruisen elkaar in dezelfde stad en in dezelfde relaties. Telkens als ze elkaar gevonden lijken te hebben, zorgt iets of iemand ervoor dat ze elkaar weer mislopen.
Ik had hoge verwachtingen van dit boek want Vlaams, hoog Dansaertvlaming-gehalte en laagdrempelige liefdesverhalen, maar het verhaal kon die verwachtingen niet helemaal inlossen. De personages deden me weinig en op den duur vond ik het veel van hetzelfde. Zeker niet slecht, maar ook niet geweldig.
The Pumpkin Spice Cafe – Laurie Gilmore (***)
Wanneer Jeanie het geliefde Pumpkin Spice Café in Dream Harbor van haar tante kan overnemen, grijpt ze deze kans met beide handen aan. Het is tijd om een nieuwe start te maken, weg van haar saaie kantoorbaan in Boston. Haar komst blijft niet onopgemerkt. Logan, een knappe lokale boer, probeert het irritant opgewekte meisje zoveel mogelijk te ontlopen, al helemaal als hij merkt dat hij zich steeds meer tot haar aangetrokken voelt.
Dit was zowat het omgekeerde verhaal: geen tot heel lage verwachtingen, en uiteindelijk nog best tof. Tot nu toe liet ik me weinig beïnvloeden door de seizoenen om boeken te kiezen, maar deze herfst en winter heb ik dat dus soms wel gedaan, en dat bleek leuk. Uiteraard is het boek bij momenten wat cringy, maar ik had het veel erger verwacht. Het hielp ook wel dat ik me Logan effectief als sexy, lokale boer in een flanellen hemd inbeeldde. Misschien waag ik me volgende herfst zelfs wel aan deel twee!
Belhamel – Jasper Van Loy (***)
Niemand die meer Vlaamse kinderen aan het lezen heeft gekregen dan Marc de Bel. Sinds zijn klassiek geworden debuut ‘Het ei van oom Trotter’ broedde hij meer dan 200 verhalen uit, gaf hij 2000 lezingen, verkocht hij ruim 2,5 miljoen boeken en werd zijn werk vier keer verfilmd. Hij boeit kleuters, tieners en (jong)volwassenen, en dat al bijna veertig jaar – de fans van het eerste uur brengen intussen hun kinderen mee. Maar hoe komt dat nu eigenlijk? Journalist Jasper Van Loy (De Morgen, Humo) viel als kind in een kast met Marc de Bel-boeken en beantwoordt die vraag in Belhamel.
Ik ben opgegroeid met Blinker, oom Trotter en de zusjes Kriegel en zelfs nu durf ik af en toe nog weleens een jeugdboek van Marc de Bel herlezen. Ik hou van zijn stijl, zijn taalgebruik, zijn fantasie en verhalen. En dus was ik héél benieuwd naar zijn biografie. Die is doorspekt van toffe weetjes (Jelle Cleymans had Blinker bijna vertolkt, en dan had mijn jeugd er zo anders uitgezien???) en schetst een helder overzicht van het leven van de man die onze generatie leerde lezen. Toffe weglezer!
De partycrasher – Sophie Kinsella (****)
Nadat haar ouders uit elkaar zijn gegaan is Effie vervreemd geraakt van haar vader en begon ze een vete met zijn knappe (en veel jongere) nieuwe vriendin, Krista. En nu krijgt Effie nog meer slecht nieuws: Greenoaks, het Victoriaanse landhuis dat Effie haar hele leven haar thuis noemde, wordt verkocht. Wanneer Krista besluit een ‘housecooling’-feest te geven, weigert Effie te gaan. Maar dan herinnert ze zich dat een geliefde schat uit haar kindertijd nog steeds in het huis verborgen ligt. Haar enige kans om die terug te krijgen is door in te breken terwijl iedereen druk aan het feesten is. Terwijl Effie door het huis sluipt, zich verstopt onder tafels en door kiertjes gluurt, realiseert ze zich dat de geheimen die Greenoaks bewaart niet alleen op zolder liggen.
Ik heb de Shopaholic-reeks vroeger verslonden, en daarna heb ik één matig boek van Sophie Kinsella gelezen, waardoor ik de auteur wat uit het oog was verloren. Ik had dan ook geen al te hoge verwachtingen toen ik dit boek van een vriendin leende, maar vond het echt Kinsella op haar best. Heel toffe, typisch Britse personages en sfeer, superluchtig, grappig, romantisch zonder cringe te zijn, een kleine plottwist: ik ben fan!
Een klein leven – Hanya Yanagihara (****)
Vier studievrienden zoeken samen hun weg in New York: de knappe aspirant-acteur Willem, de flamboyante kunstenaar JB, beginnend architect Malcolm en Jude St. Francis. Jude is teruggetrokken, slim en raadselachtig, maar de overige drie mannen weten wel beter dan vragen te stellen over zijn verleden. De ambitieuze studenten worden succesvol en rijk, maar desondanks wordt de duisternis in Jude steeds groter. Zijn vrienden proberen zijn pijn te verlichten en in hoogleraar Harold vindt Jude een vaderfiguur. Maar naarmate de decennia verstrijken dringt zich de vraag op of Jude wel verlost kan worden van de demonen uit zijn verleden.
Zo’n klepper die al jaren op m’n lijstje stond, maar waar ik me nog niet eerder aan durfde wagen. Tot mijn boekenclub het graag wilde lezen dus. Na het lezen van de eerste honderdvijftig pagina’s had ik nooit gedacht dat ik dit boek uiteindelijk vier sterren zou geven, maar kijk, het is toch gebeurd. Het is een héél beschrijvend boek, waar ik niet zo van hou, en in het begin worden er dan ook nog eens héél veel nevenpersonages bij gesleurd die hun hele levensverhaal uit de doeken doen. Bovendien is het miserie op ellende op tragiek, en vond ik het soms wat te veel voor één mensenleven, waardoor het voor mij bijna onrealistisch werd. Ik las ook ergens dat de auteur ‘niet gelooft in therapie’, en ik vind het wat makkelijk om je hoofdpersonage door een hele hoop ellende te sleuren, maar hem dan wel niet probeert te fiksen, want ja, daar geloof je niet in. Begrijp me niet verkeerd: ik vond Jude een heel diep uitgewerkt personage, maar ik wou hem even vaak vastpakken en knuffelen als (zachtjes!!!) door elkaar rammelen. En toch: jongens, wat een verhaal, echt zo’n boek dat je niet meer loslaat. Met een kleine tweehonderd pagina’s minder en een bredere kijk op de menselijke psyche had ik misschien wel vijf sterren uitgereikt, want toen ik er eenmaal inzat, liet het boek me niet meer los.
De Stille Patiënt – Alex Michaelides (****)
‘Zij is de enige die weet wat er gebeurd is.
Ik ben de enige die haar kan laten praten.’
Alicia Berenson lijkt een perfect leven te leiden; ze is kunstenaar, gelukkig getrouwd en woont in een prachtig huis in een goede buurt in Londen. Maar als haar man op een avond thuiskomt doet ze iets verschrikkelijks: ze schiet hem vijf keer in het gezicht. Sindsdien zwijgt ze.
Wat een plottwist, wat een boek! Superkorte, vlotte hoofdstukjes waardoor je constant verder wil lezen en twee verhaallijnen die op een bevreemdende manier op elkaar lijken zonder dat je de vinger kan leggen op de exacte gelijkenis. Tot ze op een bevredigende manier samenvloeien in een zieke plottwist. Heel graag gelezen!
Angstige mensen – Fredrik Backman (****)
Dit is een tragikomisch verhaal over een klungelig gijzeldrama in een appartementencomplex. Een bankrover verschanst zichzelf na een mislukte overval in een flat waar precies op dat moment een bezichtiging plaatsvindt. Als de overvaller het na verloop van tijd opgeeft en iedereen vrijlaat, bestormen agenten het appartement maar treffen het leeg aan. In een reeks verhoren horen we ieders versie van wat er is gebeurd, waarna zich een klassiek mysterie ontwikkelt rond de vragen: wie is de dader en waarom lijkt niemand de waarheid te spreken?
Na het lezen van de eerste hoofdstukken had ik niet gedacht dat ik dit boek vier sterren zou geven. Het verhaal kwam traag op gang, de stijl deed me aanvankelijk wat denken aan ‘De honderdjarige man die uit het raam klom en verdween’, wat niet echt mijn soort boek was, en de absurde elementen vond ik ook maar wat bij de haren gesleurd. En dan ineens was ik toch helemaal mee. Het boek is erg anekdotisch geschreven, en hoewel de anekdotes heel interessant en vaak ook grappig zijn, haalt het je toch altijd wat uit je leesflow, zeker als je – zoals ik – vaak een klein aantal pagina’s leest. De laatste honderdvijftig pagina’s heb ik tijdens een treinrit in één ruk uitgelezen, en ik denk wel dat dat mijn appreciatie voor het boek bevorderde. Want eens ik echt in het verhaal zat, vond ik de achtergrondverhalen van de personages zo mooi, de quotes en anekdotes hartverwarmend en de plottwist heel tof gevonden. Ik ga zeker meer lezen van Fredrik Backman!
Christmas Shopaholic – Sophie Kinsella (****)
Becky Bloomwood is dol op kerst. Het gaat altijd hetzelfde: haar ouders verzorgen het diner en de buren komen langs in vreselijke kersttruien. Maar dit jaar lijkt alles anders, Becky’s ouders verhuizen en vragen Becky het diner te organiseren. Wat kan er nou misgaan? Haar zus Jess eist vegan kalkoen, haar man Luke vraagt alweer aftershave en Minnie wil een heel specifieke picknickmand – en dan verschijnt er ook nog onverwacht een ex-vriendje met zijn opdringerige nieuwe vriendin, en hun motieven zijn verre van duidelijk. Wordt het een chaos of lukt het Becky er een fijne kerst van te maken?
Ik heb de Shopaholic-reeks vroeger verslonden en dat was met dit boek niet anders: ik heb hardop moeten lachen met sommige passages en ben stiekem nog altijd een beetje verliefd op de heerlijk nuchtere Luke. En op zijn heerlijk niet-nuchtere vrouw Becky natuurlijk. Een van de leukste kerstboeken die ik al las (maar het is geschreven door een Britse, dus dat kan ook moeilijk anders natuurlijk).
Harry Potter en de Halfbloed Prins (*****) & Harry Potter en de Relieken van de Dood (*****) – JK Rowling
Harry Potter is een doodgewone, maar ongelukkige jongen die sinds de dood van zijn … Hahaha sorry maar ik ga hier zelfs geen inleiding geven.
Forever vijf sterren en deze keer niet eens per se omwille van de nostalgie. Ik was heel veel van het zesde boek vergeten (al die herinneringen van Perkamentus om een beeld te schetsen van Voldemorts jeugd!) en vond het zó goed. In de film doet het me ook nooit écht veel wanneer Perkamentus sterft (spoiler en al), maar in het boek vond ik het plots wel aangrijpend! Misschien wel mijn favoriet boek van de reeks. En ja, nummer zeven is de kers op de taart hé. Ik ben de reeks in 2022 beginnen herlezen, dus dat kan binnenkort dan nog eens, toch?
De zeven echtgenoten van Evelyn Hugo – Taylor Jenkins Reid (*****)
Hollywoodfilmicoon Evelyn Hugo is negenenzeventig als ze besluit om na jaren van stilte eindelijk de waarheid te vertellen over haar glamoureuze maar door schandalen geteisterde leven. Ze benadert de jonge journalist Monique Grant, die gefascineerd luistert naar wat Evelyn te vertellen heeft. Maar naarmate Monique dieper in de herinneringen van de Hollywood-legende duikt, krijgt ze het onbehaaglijke gevoel dat Evelyn iets verzwijgt.
Een re-read voor m’n boekenclub en ik vond het nog steeds even goed als twee jaar geleden. Ik ga dan ook lui zijn en de review van toen kopiëren want die 29 reviews schrijven zichzelf niet: korte hoofdstukken, geregeld een mysterieuze vooruitblik waarvan je wil weten wat die betekent, goed geschreven – topboek!
EUH NEE
Regretting You – Colleen Hoover (*)
Morgan werd op zeventienjarige leeftijd zwanger van haar nu zestienjarige dochter Clara. De twee botsen erg met elkaar, maar gelukkig weet vader Chris de vrede te bewaren tussen de overbezorgde moeder en de vrijgevochten dochter. Als hij betrokken raakt bij een ernstig ongeluk, stort hun wereld in en elke dag komen er nieuwe geheimen aan het licht. Morgan en Clara raken steeds verder van elkaar verwijderd. Zullen ze de weg naar elkaar weer kunnen terugvinden?
Ik twijfelde tussen een en twee sterren, maar ik zag er soms echt tegenop om verder te lezen, dus dan denk ik dat één ster wel op z’n plaats is. Dit boek is zo melodramatisch en kinderlijk geschreven, het voelde heel de tijd aan alsof ik naar een slecht geschreven ‘One Tree Hill’-plotline aan het kijken was. Dingen waar ik me aan ergerde, een bloemlezing:
- Morgans verhaallijn is veel interessanter (overly dramatic, maar wel interessant), en die komt veel minder aan bod. Clara’s teenage drama interesseerde me dan weer geen moer en ik vond haar een egocentrische trut, jammer dus dat haar triviaal leven drie vierde van het boek in beslag nam.
- Miller Adams van hier en Miller Adams van ginder. Zeg eens gewoon Miller, meisje.
- Clara’s lichaam “smacht naar meer cafeïne van de Starbucks” hahahaha doe normaal meid, Starbucks is basically water met suiker. (Dat ik erg vaak drink hé, daar niet van.)
- Colleen Hoover heeft er een handje van weg om oudjes te laten opdraven voor de likeability, en soms is dat schattig, maar na enkele boeken heb je het trucje wel door.
- Enkele Goodreads-reviews die het heel goed samenvatten voor mij: “A series of misunderstandings is not the same as a plot”, “I finished but at what cost” en “Spoiler alert: it’s trash”.
Intermezzo – Sally Rooney (**)
Twee broers, Peter en Ivan Koubek, proberen om te gaan met de dood van hun vader. Peter, begin dertig, is een linkse advocaat in Dublin. Hij worstelt met zijn steeds chaotischer wordende privéleven. Ivan, tien jaar jonger, is een bedachtzame schaak-speler en, in zijn opinie, het tegenovergestelde van zijn charismatische broer. Beide broers zoeken troost bij vrouwen; een onderbreking van hun rouw, schuldgevoel en wanhoop. Maar het liefhebben van anderen is moeilijker dan het in eerste instantie lijkt.
Ik vond ‘Normal People’ heel goed, maar al haar volgende boeken eigenlijk echt rotslecht. (Waardoor ik me ook begin af te vragen of ik ‘Normal People’ echt goed vond of dat gewoon heel graag wou haha.) Rooney wil zo graag etaleren dat ze veel moeilijke woorden kent, maar heeft wel de les over aanhalingstekens gemist, en dat irriteert me mateloos. IT’S NOT QUIRKY, SALLY. Soit, misschien moet ik de Rooney-trein eindelijk maar eens aan me voorbij laten gaan. (Al weten we allemaal dat dat niet gaat gebeuren, want er staan nu al vier boeken van de meid in m’n kast.)
Iemand Anders – Nele Van den Broeck (***)
Sandra’s wereld stort in wanneer ze via een simpele brief gedumpt wordt door haar echtgenoot Georg, een literaire bestsellerauteur. Noodgedwongen keert ze terug naar haar geboortedorp, waar ze onderdak vindt bij haar ouders en zal moeten uitzoeken wie ze is zonder man. Op oudejaarsnacht besluit de plichtbewuste Sandra om iemand anders te worden. Ze laat alle fatsoen varen en stort zich vol overgave op een resem volstrekt verkeerde maar vermakelijke keuzes. Op haar liederlijke pad komt ze enkele zonderlinge figuren tegen, maar uiteindelijk ook de persoon die ze altijd al was.
Dit boek ligt in lijn met wat ik normaal gezien graag lees (Vlaams, alledaags, psychologisch), maar bleek daar toch wat vanaf te wijken (grotesk en karikaturaal). Wel drie sterren want het boek leest erg vlot en heeft heel korte hoofdstukjes.
Ugly Love – Colleen Hoover (***)
Als Tate haar nieuwe buurman Miles ontmoet weet ze zeker dat het geen liefde op het eerste gezicht is. Zelfs ‘vrienden’ is een groot woord. Het enige wat ze gemeen hebben, is een ongekende wederzijdse aantrekkingskracht. Miles wil geen liefde, Tate heeft geen tijd voor liefde, dus blijft over: seks. Miles heeft wel twee voorwaarden waar Tate zich aan moet houden: geen vragen over het verleden en geen verwachtingen voor de toekomst. Kan Tate dit volhouden? En wat houdt Miles voor haar verborgen?
Zeker geen slecht boek, maar ik denk iets te new adult voor mij. Het leest heel vlot – want Colleen Hoover – maar ik voelde iets meer cringe bij dit boek dan bij de andere boeken die ik al van haar las. Je leest het boek vanuit twee verschillende standpunten: dat van Tate en dat van Miles. Het eerste hoofdstuk van Miles begint met een (slecht) gedicht en staat in een soort stilistische versvorm. Waarop ALLE hoofdstukken van Miles daarna in die poëtische vorm geschreven worden, ook als er helemaal geen gedicht aan te pas komt. WAAROM??? Da’s niet quirky of zo, Colleen. Verder vond ik ook dat er heel weinig nevenpersonages of hoofdstukken over Tates werk in zaten, terwijl dat letterlijk de reden is waarom ze naar daar is verhuisd. Haar relatie met Cap (de oude conciërge van het gebouwd of zo) vond ik wel tof! En verder moest ik iets te vaak kosten van hoe lovable Miles wordt neergezet terwijl ik ‘m een bezitterige alpha male vond.
Wat was jouw favoriet boek dit jaar? En welk boek vond je slecht? 📚 PS: Mijn lijstjes van eerdere jaren vind je hier:
Beeld: Unsplash / Tamara Stoffers
Deze blogpost bevat affiliate links. You know the drill: als jij dan iets via die link koopt, krijg ik daar ook wat voor.
