Om een beetje in thema te blijven, rangschik ik de boeken die ik dit jaar las onder ‘EUH JA’ en ‘EUH NEE’. Voor de trage lezer: de eerste soort raad ik je aan, de tweede niet. Ik haal er dus mijn Goodreads-leeslijst bij (word gerust vriendjes!) en knal de één- en twee-sterrenratings in de ‘EUH NEE’-categorie, en de vier- en vijf-sterrenratings in de ‘EUH JA’-categorie. De drie-sterrenratings zullen in beide categorieën voorkomen, want ze zijn dan wel geslaagd, maar toch ook maar met de hakken over de sloot. Het eerste deel van mijn boekenlijstje dit jaar vind je hier.
Ik las dit jaar 29 boeken. Meer dan vorig jaar, goed gemiddelde. Hecht overigens vooral geen enkel belang aan mijn mening, want ik heb dan wel taal-en letterkunde gestudeerd, maar ik ben altijd heel slecht geweest in gefundeerde meningen vormen over boeken. Ik vind boeken goed, of ik vind ze slecht. Bovendien laat ik me graag verleiden door hypes en vind ik die doorgaans nog goed ook. Klaarrrr? Hier gaan we!
EUH JA
Mijn niet zo perfecte leven – Sophie Kinsella (***)
Katie Brenner heeft er genoeg van om een ‘nobody’ te zijn. Daarom gaat ze werken bij een trendy reclamebureau in Londen. Haar baas Demeter is een helse verschrikking, maar daar kan Katie wel tegen. Tot ze totaal onverwacht wordt ontslagen. Met al haar dromen in duigen gaat ze noodgedwongen terug naar het platteland van Somerset, waar haar vader een luxebiocamping is begonnen. Die wordt een geweldig succes. En wie is een van de eerste bezoekers? Katie zweert wraak.
Sophie Kinsella heeft de leuke gave om romantische flutboeken naar een (net iets) hoger niveau te tillen en dit boek is geen uitzondering. Leuke personages met een toffe love interest, overgoten door een Londens én een Brits plattelandssausje. What’s not to like?
Murdle: Volume 1 – G.T. Karber (***)
Wie plande de gruwelijke moord? Welk wapen gebruikte de dader? Waar werd het slachtoffer omgebracht?
Cluedo in (puzzel)boekvorm. Een écht boek is het misschien niet, maar ik ben de baas van mijn leeslijst en ik tel het mee. Ha! Ik vind het concept van ‘Murdle’ heel tof: puzzels met een achtergrondverhaal en een rode draad. Alleen blijven de puzzels wel vrij makkelijk en is het een béétje vervelend dat je na elke (korte) puzzel naar het einde moet bladeren om het verhaal erachter te kunnen lezen. Maar al bij al wel heel tof! Ik kreeg het tweede deel voor m’n verjaardag dus kijk al uit naar nog meer puzzels.
Sex and the Shitty – Laurien Vereecken (***)
Merel Jacobs is gewoon zoals iedereen, alleen een beetje anders dan de meeste mensen die ze kent. Ze is namelijk single, iets wat in essentie niet speciaal is, maar tijdens de zoveelste babyshower weleens zo voelt. Merel gaat op dates (soms), swipet op apps (met frisse tegenzin) en staat open voor de liefde (als open dicht zou kunnen betekenen), maar niemand lijkt haar aandacht vast te kunnen houden. Tot ze de leuke Nina ontmoet.
Ahh, millennials writing about millennial stuff. Laurien heeft een heel toffe schrijfstijl en dit boek is daar het levend bewijs van. Het is grappig, luchtig en herkenbaar. Nu ook wel niet meer dan dat, gewoon een leuk tussendoortje.
Gerechtigheid – Stieg Larsson (****)
Lisbeth Salander heeft een levensbedreigende aanslag overleefd en wordt in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht, evenals de man die verantwoordelijk is voor haar duistere, pijnlijke verleden: Alexander Zalachenko. Salander wordt gezocht voor moord en door de media is ze neergezet als een psychopaat, moordenaar en satanist. Alleen Blomkvist is overtuigd van haar onschuld. Hij ontdekt de relatie tussen de vrouwenhandel, het verleden van Salander en de Zweedse veiligheidsdienst en wil daarover publiceren. Maar wil Salander wel meewerken? En zal het recht zegevieren?
Ik denk dat niemand behalve Stieg Larsson ermee wegkomt om pagina’s lang te omschrijven hoe iemand opstaat, z’n tanden poetst, muesli zoekt, melk inschenkt en ga zo maar verder – en dat het dan nog boeiend blijft ook. Al moet ik wel toegeven dat dit laatste boek iets te veel van het goede was: te veel matig belangrijke nevenpersonages voor een verhaal dat al zo goed als verteld is. Het sterke slotpleidooi maakt wel veel goed! Blij dat ik de reeks nog eens herlezen heb, al blijft het eerste boek wel het beste.
Wat jij niet ziet – Sarah Pinborough (****)
Louise is een alleenstaande moeder. Tijdens een zeldzaam avondje uit ontmoet ze een man en valt als een blok voor hem. De maandag erop ontmoet ze haar nieuwe baas, David. De man uit het café, die getrouwd blijkt te zijn, en die zegt een fout te hebben begaan. Dan ontmoet Louise Adele, de vrouw van David. De twee raken bevriend en Louise leert een heel andere kant van David kennen. Er lijkt iets goed mis in hun huwelijk. Louise wil weten wat …
#WTFThatEnding staat er op de achterkant van dit boek en ik kan alleen maar zeggen: #WTFThatEnding. Er werd me verteld dat dit een boek was à la ‘Het meisje op de trein’ en ‘Gone Girl’ en zo las het inderdaad wel. Dit soort boeken moet het uiteraard hebben van z’n zotte plottwist en euh … die was er. Naar het einde toe verslapte mijn aandacht wat, en dan volgde er ook nog eens een plottwist die ik zag aankomen, dus aanvankelijk was ik wat teleurgesteld. Tot er op de laatste drie pagina’s nóg een plottwist volgde en die was vrij tot zeer ziek. De twist zelf vond ik niet geweldig, maar het ‘haha in your face, je dacht dat dit het was hé’-gehalte droop er echt vanaf in dat laatste hoofdstuk, en dat vond ik wel cool.
The Christmas Pig – JK Rowling (****)
Jack is dol op zijn speelgoedknuffel Ut Varken. UV is er altijd voor hem geweest, in goede en slechte tijden. Maar dit jaar is er op kerstavond iets vreselijks gebeurd: UV is zoek! Gelukkig is kerstavond dé tijd van het jaar voor wonderen, een avond waarop alles tot leven kan komen… zelfs speelgoed. Samen met zijn nieuwe knuffel het Kerstvarken (de irritante vervanger van UV) gaat Jack naar het Land van Verlies. Met de hulp van een pratende Lunchtrommel, een dapper Kompas en de gevleugelde Hoop gaat hij op pad om de beste vriend die hij ooit gehad heeft te redden van de verschrikkelijke, allesverslindende Grote Verliezer…
Wat een heerlijk boek vol leuke, schattige personages. De setting en het verhaal zijn zo fantasierijk maar ergens ook zo alledaags dat je het bijna zelf had kunnen verzinnen, maar uiteraard heb je het niet zelf verzonnen, want het is niks minder dan geniaal. Ik wilde dit boek al heel lang lezen, maar uiteraard enkel in de kerstperiode, dus ik ben heel blij dat het eindelijk eens goed uitkwam.
Het wordt spectaculair. Beloofd – Zita Theunynck (****)
5 oktober 13:34 u.
Daar staat ze. Eenzaam op het lege perron, in een Franse stad. Niet in iemands armen. Niet haastig op weg naar de uitgang. Ze staat alleen op het perron, haar koffer naast haar. Tranen stromen over haar wangen. Zo langzaam dat je ze kan tellen. De trein die haar hier bracht, raast steeds verder weg. Op die trein ligt het enige op heel deze wereld waar Anna nog iets om gaf: een boek met daarin een envelop met 23 brieven. Dit is het verhaal van twee mensen. Het is een liefdesverhaal. En het is er geen.
Ik las dit boek zes jaar geleden al eens en vond het toen prachtig, dus ik was een beetje bang om het opnieuw te lezen met m’n boekenclub. Gelukkig vond ik het nog steeds goed, en dat ligt grotendeels aan Zita’s schrijfstijl, want de thematiek is soms wel héél melig en ik ben er vrij zeker van dat ik de hoofdpersonages in het echt vreselijk zou vinden. Leonard is een beetje een loser (en ook vrij duidelijk door een vrouw geschreven vrees ik) en Anna is quirky en speciaal en ✨ niet zoals de rest ✨ en dus valt Leonard als een blok voor haar, en dat vind ik altijd wel heel gemakkelijk (en onrealistisch). Blijkbaar heet zo’n personage een manic pixie dream girl en ik ben vrij zeker dat Summer uit ‘500 Days of Summer’ er bijvoorbeeld ook onder valt. En toch: vier sterren voor Zita’s heerlijke schrijfstijl en de manier waarop het boek is opgebouwd, want de twee perspectieven en de brieven vind ik wel toffe elementen. (En iemand moest dit boek toch verdedigen bij de boekenclub, want daar kon het op niet veel bijval rekenen.)
Mijn belofte aan jou – Colleen Hoover (****)
Quinn en Graham ontmoeten elkaar wanneer ze ontdekken dat hun partners een affaire met elkaar hebben. Zes maanden later krijgen ze zelf een relatie. Dan gaat deze roman fast-forward naar zes jaar later: de relatie van Quinn en Graham kent ook hobbels, zeker wanneer Quinn onvruchtbaar blijkt te zijn. Hoe perfect hun liefde ook is, het zijn allebei mensen, en mensen zijn niet perfect. Hun belofte aan elkaar komt onder druk te staan. Maar van breken is geen sprake, als het aan Graham ligt.
Ik had Colleens boeken bijna opgegeven na enkele tenenkrommende exemplaren, maar dit vond ik wel weer mooi! Natuurlijk zitten er af en toe melige dooddoeners in – of wat dacht je van zinnen als “We hebben allemaal tekortkomingen. Honderden zelfs. Het zijn net een soort gaatjes in onze huid. En soms laten we te veel licht schijnen op onze tekortkomingen. Maar sommige mensen proberen hun eigen tekortkomingen te ontkennen door licht te schijnen op die van anderen.” Hahaha, serieus wat zegt die passage zelfs? De fake deep quotes terzijde vond ik dit wel een herkenbaar boek met een mooie boodschap. Also, love you Graham.
De laatste walvis – Björn Soenens (****)
‘De laatste walvis’ leert ons definitief anders te kijken naar heden en verleden van Amerika. Dit boek is het resultaat van acht jaar correspondentschap in de Verenigde Staten. Björn Soenens heeft Amerika vanuit alle hoeken intens bereisd en leeft sinds 2017 aan de frontlinies van de Amerikaanse ervaring. Hij was erbij tijdens de George Floydprotesten (Black Lives Matter), de dodelijkste covidcrisis en de bestorming van het Capitool. De uit de hand gelopen politieke polarisatie en dreigende nieuwe burgeroorlog volgt hij op de voet. De auteur heeft geluisterd, gelezen, gezien en geïnterviewd. De Amerikaanse geschiedenis zit vol ongemakkelijke waarheden en Soenens heeft ze opgetekend.
Een dikke pil waar ik bijna twee maanden voor heb nodig gehad, maar ik vond het wel heel goed. Ik blijf Amerika zo’n fascinerend, raar, bevreemdend land vinden en na dit boek vind ik dat zowel meer als minder. Het is allesbehalve een luchtig tussendoortje, maar als je even tijd hebt en geïnteresseerd bent in ‘Merica, lees dit boek dan zeker.
A Man Called Ove – Fredrik Backman (*****)
Ove is negenenvijftig jaar oud. Hij rijdt Saab. Mensen noemen hem ‘de bittere buurman’. Maar Ove is niet bitter, hij gromt alleen een beetje, en hij heeft inderdaad niet steevast een glimlach op zijn gezicht. Als hij het ergens niet mee eens is, dan zegt hij dat. Vooral tegen zijn onmiddellijke omgeving, in de wijk waarin hij woont. Hij en zijn vrouw Sonja waren de eerste bewoners, samen met hun vrienden Rune en Anita. En achter zijn pedante façade schuilt een verdrietig verhaal.
Wat. Een. Prachtig. Boek. Ik zag de film eerder dit jaar (op het vliegtuig, alwaar ik twee uur lang tranen met tuiten heb gehuild), en het boek is zo mogelijk nog mooier (duh). Hartverwarmend op de ene pagina, heartbreaking op de andere, en dat blijkt een heel goeie combinatie. Een heel speciaal boek dat ik sowieso ooit nog wel eens herlees.
EUH NEE
De comeback van Carrie Soto – Taylor Jenkins Reid (*)
Carrie Soto’s fanatisme op de tennisbaan heeft haar niet populair gemaakt. Maar wanneer ze haar carrière beëindigt is ze de beste ooit: ze heeft elk record verbroken en twintig grandslamtitels gewonnen. Ze offerde er zo goed als alles voor op. Zes jaar later ziet Carrie vanaf de tribune van de US Open dat het record haar wordt afgenomen door de meedogenloze speler Nicki Chan. Dit kan ze niet accepteren: ze neemt de beslissing om een comeback te maken en het record terug te winnen.
I love me some Taylor Jenkins Reid, en ik heb de drie voorafgaande boeken in deze ‘reeks’ héél graag gelezen, maar wat een draak van een boek was dit. Het gaat alleen maar over TENNIS, en zelfs als je van TENNIS houdt, kan ik me niet inbeelden dat je liever matchverslagen over TENNIS leest, dan, ik weet het niet, ernaar kijkt op tv zoals normale mensen. Ik las een paar lovende reviews van mensen die schreven dat het na een pagina of honderd wel over meer gaat dan tennis alleen, maar die hebben toch echt een ander boek gelezen dan ik. Carrie Soto is een amper uitgewerkt, vreselijk personage en met de personages rond haar kan je ook amper een band opbouwen omdat ze ALLEEN OVER TENNIS PRATEN.
Sorrow & Bliss – Meg Mason (**)
Martha voelt dat er iets met haar aan de hand is, maar ze weet niet wat. Haar man Patrick zegt dat ze zich niet zo druk moet maken. Iedereen heeft weleens wat. Maar Martha heeft Patrick al voor ze trouwden verteld dat ze geen kinderen wilde. Hij vond dat prima. Hij hield toch van haar? Tegen de tijd dat Martha doorkrijgt wat er aan de hand is, doet het er niet meer toe: Patrick is weg. Het is te laat om te krijgen wat ze wil, dus ze zal iets anders moeten willen. Kun je stoppen met van iemand houden en gewoon weer opnieuw beginnen?
Hier kan ik kort over zijn: veel sorrow, weinig bliss. Waarschijnlijk weer zo’n slim boek waar ik niks van begrijp. Er wordt ook constant gehint naar een psychische stoornis à la borderline of bipolariteit zonder de ziekte te benoemen (letterlijk door middel van een blank space) en ik werd er gek van. Misschien moet je gewoon een interessant boek schrijven in plaats van interessant te doen met een of andere geheimzinnige ziekte, Meg.
Dwaal zacht – Lore Mutsaers (***)
Het zorgeloze leven van geneeskundestudent Lucas verandert wanneer zijn zus Claire verdwijnt. Hij klampt zich vast aan herinneringen en aan elke mogelijke connectie met haar. Vinden ze elkaar terug? Maurice, een vijfenvijftigjarige fotograaf, heeft niet lang meer te leven. Hij laat alles achter om afscheid te nemen van zijn grote liefde. Welk laatste beeld moet hij nog vastleggen? Zonder het zelf te beseffen, raken hun levens elkaar.
Een heel Vlaams boek, wat de laatste jaren toch vaak hit or miss is bij mij. Ik vind Vlaamse boeken vaak heel herkenbaar en realistisch geschreven, en die stijl ligt mij wel, maar even vaak is het een opsomming van ellende en rare gebeurtenissen. Er zaten zeker mooie passages in, maar overall toch ook te veel pretentieuze, rare stukken. Een paar interessante plottwists zorgen toch nog voor drie sterren, maar het was kantje boordje.
Wat was jouw favoriet boek dit jaar? En welk boek vond je slecht? 📚 PS: Mijn lijstjes van eerdere jaren vind je hier:
Beeld: Unsplash / Jexo
Deze blogpost bevat affiliate links. You know the drill: als jij dan iets via die link koopt, krijg ik daar ook wat voor.
Ik lees geen Vlaamse boeken om dezelfde reden: al die ellende en tragidramatiek en vaak ook nog besprekelend met flink wat intergenerationeel trauma en personages die niet met elkaar praten maar liever de situatie ontwijken (typisch Belgen wel dat).
Ik heb nog geen idee wat mijn favoriet boek van het jaar is eigenlijk, al vond ik Ish zijn ‘al het moois wat we delen’ wel heel goed. Beetje mierzoet, maar wel goed.
Haha ja ik lees dat af en toe dus wel eens graag, maar op den duur wordt het wat doorzichtig. ‘Het moois dat we delen’ las ik ook ooit en ik vond dat verhaal wel heel mooi, maar was niet zo’n fan van zijn schrijfstijl.